‘Mevrouw, arresteer ons dan! Hier zijn we!’

26 juni 2024

Vrijdagmiddag 13 uur, klas 2. In het lesrooster staat 'weeksluiter'. Dat is voor Judith Louter en haar klas in het praktijkonderwijs stiekem hun speeluurtje. Ze kiezen dan een kunstzinnige of spelactiviteit en ondertussen drinken ze een kopje thee, eten er soms een koekje bij en hebben het meestal gezellig. Zo ook afgelopen vrijdag, als de klas Jachtseizoen wil spelen, maar twee jongens zich niet aan de regels van het spel houden (en heel goed weten dat Judith daar niet blij van wordt): ‘Als ik de ondeugden diezelfde middag nog even bij me neem geef ik ze een boks. Gelukkig mogen we op onze school fouten altijd herstellen.’

Afgelopen vrijdag opperden een paar leerlingen om Het Jachtseizoen te spelen; een soort politie en boefje voor adolescenten. Je verdeelt de klas in jagers en renners. De laatste groep loopt, sprint en sluipt door de buurt en als jager heb je een uur om deze voortvluchtigen te arresteren. Elke 2 minuten krijgt iedereen van iedereen een locatie-update. Hilariteit gegarandeerd.
Ik werd na het installeren van de app door de klas unaniem tot jager gebombardeerd. De rest verdeelde zich over de twee rollen. Iedereen klaar? Gaan! De voortvluchtigen met een voorsprong van een paar minuten. Vlak voordat ze de deur uit stormden riep ik: 'Denk eraan, niemand mag een vervoersmiddel gebruiken!!’ En weg waren ze…

Toen de eerste locatie-update op mijn telefoon verscheen zag ik dat twee jongens uit mijn klas wel héél hard hadden gerend. Ze waren al bijna in de stad. Dat leek me vreemd. Maar ik besteedde er niet al te veel tijd aan en vervolgde de jacht op een ander groepje.

Een zenuwslopend half uur later waren we heel dicht bij een potentiële prooi. Met twee jagers in mijn kielzog slopen we de hoek van een straat om toen ik plotseling twee grijnzende hoofden herkende. Mijn koplopers zaten achterop een fatbike met -voor mij- onbekende chauffeur. Ze toeterden provocerend. Ik draaide me om en liep verder. Het duurde maar even of het gezelschap haalde me in. ‘Mevrouw, arresteer ons dan! Hier zijn we!’... Ik weigerde en vertelde dat het spel voor hen hier stopte. We hadden afspraken gemaakt over vervoer en ze hadden zich niet aan die afspraak gehouden. De jongens aarzelden niet, sprongen van hun fatbike-taxi en kwamen naast me lopen. ‘Mevrouw, toe dan, arresteer ons dan! Hier, ik geef me aan’. Tevergeefs. Ik vervolgde mijn jacht op het andere clubje leerlingen.

Ze hadden last van hun fout, mijn jongens. Dat merkte ik aan hun houding. Ze zochten nabijheid. De één met een grap, de ander met geveinsde interesse in mijn weekendplannen. Als ik niet beter had geweten zou ik dit gedrag brutaal hebben gevonden. Je hebt je niet aan een spelregel gehouden en komt je dan toch opdringen? Ongepast of zelfs onbeschoft zou je het kunnen noemen.

Inmiddels weet ik wèl beter. Deze jongens zijn bezorgd dat hun onhandige actie van invloed is op de relatie met hun mentor. Ze konden mijn gezicht lezen en vrezen (of verwachten) dat ze het verknoeid hebben. Dat ik ze nu wel zal afwijzen.

Het is maar een spelletje. En toch, wat leer ik veel over mijn leerlingen. En wat leren zij mij veel. Als ik de ondeugden diezelfde middag nog even bij me neem geef ik ze een boks. Gelukkig mogen we op onze school fouten altijd herstellen.

Judith Louter is mentor en docent AVO op Accent Praktijkonderwijs in Nijkerk