‘Het is iets in mijn hersenen waardoor ik niet zo goed kan lezen‘

20 september 2018

‘Sjaak, ik heb dyslexie’, roept Raf met blijheid in zijn stem. Zo kwam Raf afgelopen maandag naar zijn leerkracht, Sjaak van Moorsel, toe. Het voelde als opluchting. Het verlossende woord was er uit. Sjaak werd geraakt door zijn verhaal. En Raf en zijn papa en mama vonden het een goed idee hier een verhaal aan te wijden. Ze zijn trots op hem. Net als Sjaak.

Het is maandagochtend en Raf, een jongen uit groep 5 uit mijn klas, komt enthousiast naar mij toe gelopen.
‘Sjaak ik weet het nu, ik heb dyslexie.’
Het lijkt als een enorme bevrijding te voelen voor hem.
Eindelijk heeft iemand hem verteld waar hij al jaren mee worstelt.
Raf zit nog maar drie weken bij mij in de klas.
Aan het einde van het vorige schooljaar werd besloten om een onderzoek te starten naar EED, ernstige enkelvoudige dyslexie.
In de korte periode dat ik Raf in de klas heb leer ik hem kennen als een bijzonder lief maar ook snel ontvlambaar kind.

Op deze maandagochtend staat Raf voor me.
‘Nu weet ik het’, zegt hij.
‘Het is iets in mijn hersenen waardoor ik niet zo goed kan lezen en waardoor ik spelling heel moeilijk vind.’
‘En als het dan niet lukt’, hij gaat met allebei zijn handen via zijn oren de lucht in, ‘poef, dan kan ik soms opeens heel boos worden.’
Raf kijkt me met zijn mooie kijkers aan.
‘En nu gaat Maartje me helpen, ik krijg extra hulp.’

Ik zeg tegen Raf hoe fijn ik het voor hem vind dat hij nu weet waardoor het komt dat hij zoveel moeite heeft met lezen en spelling en dat het reuze knap van hem is dat hij hier toch aan wil blijven werken, ook al vindt hij het moeilijk.
‘Ja, en rekenen kan ik wel goed,’ vertelt Raf, ‘daarbij kan ik wel iemand helpen.’
Wat mooi dat jij iemand met rekenen kan helpen en dan zoeken we ook een maatje voor jou om te helpen met lezen en spelling geef ik hem aan.
Raf knikt instemmend.
‘En nu wil ik ook een project gaan maken over dyslexie zodat iedereen weet hoe het komt dat ik lezen en spelling zo moeilijk vind.’

Ik vind het een prachtidee.
‘Wil je dat zo meteen in de kring aan de kinderen vertellen?’, vraag ik.
Nou en of, dat wil Raf wel.
Even later zitten we in de kring.
Ik geef aan dat Raf iets wil vertellen dat heel belangrijk voor hem is.
Het is stil in de kring.

Raf vertelt: ‘Ik heb dyslexie en daarom is het zo moeilijk voor mij om te lezen en woordjes goed te schrijven. En ik wil nu nog meer te weten komen over dyslexie en daarom ga ik er een project over doen en nu wil ik vragen wie mij daarbij wil helpen. Het liefst met een meisje want wanneer ik met een meisje werk ben ik rustiger en kan ik me goed concentreren.’

Ik kijk rond in de kring en zie vingers omhoog gaan.
Alle meisjes in de klas steken hun vinger op.
‘Wow’, zeg ik tegen Raf, ‘dat is vet, alle meisjes willen jou helpen.’
Hij glundert.
‘Ik kies Puk’, zegt hij.

Het is alsof een last van zijn schouder is gevallen.
Het moeilijk kunnen lezen en spellen heeft een plekje gekregen bij Raf.
En ik zie dat dit opluchting geeft bij hem.
Ruimte om te proberen er aan te werken.
Stukje bij beetje.
Raf, we gaan er voor.
Samen.

 

Sjaak van Moorsel is leerkracht op de Uilenspiegel in Boekel.