Kris Van den Broeck

leraar po

Sinds 1982 werk ik werk als kleuterjuf met hoofdzakelijk de allerjongste kinderen (2,5 en 3 jaar oud - België). Ik ben 55, mama van twee volwassen kinderen, en al twee keer heel trotse oma.

Ik heb nagenoeg al het grootste deel van mijn carrière in Brussel gewerkt, waarvan de laatste 20 jaar in Sint-Jans-Molenbeek. Ik heb echt gekozen om daar te kunnen werken. Ik hou van de uitdaging, van 'elke dag is een nieuw avontuur', en van de diversiteit op onze school.

De grootste waarde die ik mee wil geven aan mijn peuters en kleuters is die van 'empathie' en 'blijf dicht bij je gevoel', met andere woorden : 'kijk in je hart en volg wat het je vertelt'.
'School' staat voor 'leren en ontwikkelen', maar voor mij op zo'n manier dat kinderen me de weg tonen, elke dag opnieuw. Ook al weet ik goed genoeg dat ik regelmatig de bal missla, of aan iemands' gevoel voorbijloop. Dat houdt me bezig als ik thuis ben van mijn werk. Dat is waar ik elke dag opnieuw aan probeer te werken.

Verbondenheid met alle kinderen in mijn groep is voor mij ontzettend belangrijk. Voelen dat we samen één zijn. Hen laten voelen dat ik er onvoorwaardelijk ben. Voor hen en voor hun ouders.

De ouders van mijn jonge kleuters zijn de eerste opvoeders. Samen met hen in gesprek gaan over hun kind vind ik ontzettend boeiend. Oudercontacten van een uur of anderhalf zijn dus geen uitzondering. Doorpraten en samen zoeken naar wat er achter een bepaald gedrag van een kind zit, bijvoorbeeld, leert me erg veel, over de ouders, over hun kinderen, over mijzelf als leerkracht.
Juf zijn is een mooie job. Een harde job, een zware en intense job, maar een hele mooie. Als ik twintig jaar later één van mijn eerste oudleerlingen tegenkom die me heel trots aan zijn verloofde voorstelt, of me komt vertellen dat hij zijn diploma heeft gehaald, me laat horen dat ze ook voor Juf wil gaan studeren,... dan ben ik zo blij en fier op hen. En dan voel ik tegelijkertijd mijn eigen kleine stukje aandeel daarin.

Molenbeek heeft het heel hard te verduren nu. Terwijl het me na 20 jaar werken zeer nauw aan het hart is gaan liggen. Het is ook mijn gemeenschap geworden, al woon ik er niet. Maar de kinderen zijn ook mijn kinderen. En daarom vind ik het belangrijk dat boodschappen gehoord worden, uit het veld, van juffen en meesters die ondanks moeilijke omstandigheden blijven vechten en hopen. Samen met ouders en kinderen. Terwille van hun groei en ontwikkeling tot mooie volwassenen.