Elkaar weer even zien, wat een feest!

21 april 2020

“Floor en Lotte uit groep 3/4 komen met een plan. Zij gaan, allebei in hun eigen auto, alle kinderen van hun klas langs. Luid claxonnerend komen ze aan bij één van de kinderen. Floor stapt uit de auto. Ze heeft een spandoek bij zich. ‘We missen jullie’, staat er met grote letters op. En dat doen we. Maar het is wederzijds. Dat horen we. Dat zien we aan de blikken van de kinderen. Eén van de kinderen heeft een visnet in zijn hand, met een lange stok. In het visnet zitten tekeningen en iets lekkers voor de juffen. Met de lange stok gaat het visnetje richting de juffen. Anderhalve meter is de norm.” Op de Uilenspiegel in Boekel missen de kinderen en juffen elkaar, maar gelukkig kent de creativiteit van kinderen geen grenzen, en zorgen zij er met elkaar voor dat ze elkaar toch even verrassen en kunnen zien. Leerkracht Sjaak van Moorsel vertelt.

We zijn nu al een aantal weken onderweg in deze tijd waarin het coronavirus voor een belangrijk deel ons leven bepaalt. In de eerste weken zijn we druk met ons thuisonderwijs. Hoe geven we het vorm. Welke instructies. Welke opdrachten. Via de telefoon of computer houden we contact met onze ouders en kinderen. Fijn om op deze manier een gesprekje te voeren maar toch anders. Anders dan hoe we het gewend zijn. Face to face. Het gemis van elkaar te kunnen zien wordt steeds groter.

Floor en Lotte uit groep 3/4 komen met een plan. Zij gaan, allebei in hun eigen auto, alle kinderen van hun klas langs. Luid claxonnerend komen ze aan bij één van de kinderen. Floor stapt uit de auto. Ze heeft een spandoek bij. ‘We missen jullie’, staat er met grote letters op. En dat doen we. Maar het is wederzijds. Dat horen we. Dat zien we aan de blikken van de kinderen. De juffen geven kleipotjes aan de kinderen. Eén van de kinderen heeft een visnet in zijn hand. Een visnet met een lange stok. In het visnet zitten tekeningen en iets lekkers voor de juffen. Met de lange stok gaat het visnetje richting de juffen. Anderhalve meter is de norm.

Vrijwilligster Hanny van groep 4/5 is ondertussen thuis druk aan het knutselen. Ze maakt prachtige paasmandjes. Met een paashaasje of eitjes er in. En natuurlijk chocolade eitjes. Er wordt aangebeld bij de kinderen. En gepaste afstand genomen. De deur gaat open. Die blik van de kinderen. Korte gesprekjes. Heerlijk. Alex, één van de kinderen van groep 5, loopt terug het huis in. ‘Ik heb ook iets voor jou’, zegt hij. Hij komt terug met drie nog grotere chocoladepaaseieren.

De twee groepen 1/2 hebben voor de kinderen een pakketje. Ze kunnen daarmee zelf iets in elkaar knutselen. Om half negen vertrekken ze richting de kinderen. Dat wordt een flinke tocht. Maar wat een feest. Eén van de ouders: ‘Het is geweldig!!! Marley vond het echt een fantastische verrassing en stond letterlijk te springen en te joelen dat ze haar geliefde juffen weer zag. Zo mooi.’

Onderweg krijgen de juffen ook nog een lekke band, maar gelukkig wordt deze door ouders en een broer vervangen. Het is zes uur in de vroege avond wanneer de juffen weer huiswaarts gaan. Veel enthousiaste herinneringen rijker.

En ook de groepen 6/7 en 7/8 gaan op stap. Ze hebben een route gemaakt via welke straten ze alle kinderen gaan bezoeken. Het routeplan wordt aan de ouders doorgemaild. Zodat deze weten wanneer de 6/7- en 7/8-‘trein’ langskomt. De kinderen vinden het geweldig. De ouders vinden het een topidee: ‘Wat een verrassing.’ En wij, wij worden weer bevestigd dat verbinding het grootste goed is in het onderwijs. En verbondenheid voelen we tijdens onze mooie tochten naar alle kinderen van onze school.

Die blik in de ogen, fantastisch.

Sjaak van Moorsel is leerkracht op de Uilenspiegel in Boekel.