Eieren met een gouden randje

2 september 2017

In de klas van Marlies Franken, groepsleerkracht op de Nieuwe School in Edam, zit de 11-jarige Kevin. Marlies is met haar groep vorig jaar op bezoek geweest op Kevins boerderij en alle kinderen waren diep onder de indruk van wat hij allemaal wist te vertellen. Een contrast met hoe hij soms op school is, vooral als Marlies rekenen geeft...

Ik pak bij de Albert Heijn mijn portemonnee uit mijn tas om de boodschappen af te rekenen. Getver, wat zit er voor vies geel kleverig spul aan? Ik kijk nog eens goed in mijn tas en zie dat ook mijn agenda geel is en de bodem bedekt is met een drabberig goedje. Ik snap er helemaal niks van en denk goed na. Opeens weet ik het: de eieren van Kevin.

Kevin is boerenzoon en heeft zijn eigen kippen die overheerlijke eieren leggen. Kevin zit in de bovenbouwgroep waar ik elke maandag lesgeef. Ook zit hij bij mij in de rekengroep. Met Kevin heb ik een goede deal gemaakt: elke week neemt hij voor mij een doos met twaalf eieren mee en daarvoor krijgt hij 2 euro en 40 cent van mij. Kevin houdt niet zo, of liever gezegd helemaal niet van rekenen. Maar hij weet precies hoeveel ik in de schuld bij hem sta. Als ik hem twee dozen moet betalen, rond ik het bedrag af naar boven. Eieren met rente zijn het dan. Hij vergeet nooit de eieren mee te nemen en is trots op zijn kippen en zijn eierhandeltje.

Kevin is nu al boer in hart en nieren. We zijn met de groep vorig jaar op bezoek geweest op zijn boerderij en alle kinderen waren diep onder de indruk van wat Kevin daar allemaal wist te vertellen. Over koeien en machines en nog veel meer... Ook demonstreerde hij evenzo makkelijk hoe hij uit de voeten kon met de tractor.

Aan de gezichten van sommige kinderen was af te lezen dat dit toch een heel andere Kevin was dan de Kevin die ze kenden van school. Kevin ligt op school regelmatig overhoop met de leerstof en met zijn klasgenoten. En af en toe ook met mij. Hij wil op de trekker en niet achter een tafel zitten. Na de vakantie is de omschakeling voor hem - van de vrijheid op de boerderij naar school - een zeer moeizaam gebeuren. Altijd.

Zo ook na de kerstvakantie. Hij komt luidruchtig binnen en stort neer op zijn stoel. Zowel non-verbaal als verbaal is hij zeer aanwezig. Hij is obstinaat en boos, ik kan hem niet bereiken. Hij wil niks en laat zich niet helpen. Onder rekenen komt het tot een climax, hij pakt zijn jas en vertrekt. Kevin is, hoewel pas 11 jaar, groot en sterk. Ik weet dat het menens is en geef een brul: 'Kevin: stop!' Kevin blijft staan, met zijn rug naar me toe aan het eind van de gang. Ik zeg 'Ik ga zo beginnen met de dramales met de andere kinderen, die zullen het niet leuk vinden als dat niet kan doorgaan, omdat ik achter jou aan moet.'

Op hoop van zegen loop ik de klas binnen en laat de deur op een kier  staan. Na een paar minuten zie ik de blonde stekels van Kevin langs het raam in de gang. Ik loop naar de deur en houd die voor hem open. Zonder wat te zeggen gaat hij zitten aan zijn tafel waar hij met jas aan en tas om blijft zitten tot het tijd is om naar huis te gaan. Om 14.15 uur wens ik hem een fijne middag en hoor een binnensmonds gemurmel wat lijkt op iets van: 'Tot morgen.'

De volgende ochtend gaat de deur open. Kevin stapt naar binnen en loopt naar mij toe. In zijn handen een doos met eieren. Met een brede smile op zijn gezicht geeft hij mij de doos . 'Het spijt me van gisteren , het was weer maandag,' zegt hij. Ik pak de eierdoos aan en zie dat er bovenop een briefje geplakt zit. “Sorie juf malies” heeft hij erop geschreven. Voor mij zijn het dit keer eieren met een gouden randje.

Marlies Franken is groepsleerkracht op de Jenaplanschool de Nieuwe School in Edam.