De dagplanning overhoop: er is een lammetje geboren op aard

3 april 2018

‘Wanneer er bijzondere dingen gebeuren moeten we de voorbereiding los durven laten. Dan moeten de jassen aan. Er op uit. Ervaringen op doen die we over tien jaar nog weten.’ Hoewel Sjaak van Moorsel eigenlijk een ochtend had om zijn administratie bij te werken en lessen voor te bereiden, wordt dat door de war geschopt als hij een appje krijgt dat er een schaap op het punt staat lammetjes te krijgen.

Het is woensdagochtend. Ik sta deze ochtend niet in de groep. Vanochtend heb ik de tijd om lessen goed voor te bereiden, nieuwe projecten goed neer te zetten en mijn administratie goed bij te werken. Vier keer per jaar hebben wij zo’n moment op onze school. De onderbouw is dan vrij en een onderbouwleerkracht staat in mijn middenbouwklas. Ik heb de ochtend goed voor haar voorbereid, bij elke activiteit de doelen geformuleerd en ook verschillende fases van de activiteit uitgeschreven. Om acht uur spreek ik de ochtend met haar door. We pakken een kop thee en om tien voor half negen gaat Laura naar mijn klas en ga ik achter de computer zitten.

Na ongeveer een kwartier werken hoor ik dat ik een app binnen krijg. ‘Sjaak, het is weer lammerentijd! Zal ik weer bellen als het onder schooltijd gebeurt? Gr. Wim’. Wim zijn kinderen hebben jaren geleden op onze school gezeten. Vijfentwintig jaar geleden gingen de kinderen van school al bij Wim naar de lammetjes kijken. En ieder jaar weer geeft Wim een teken van leven. ‘Ja, heel graag Wim, wat leuk dat je aan ons denkt,’ reageer ik. Ik ga weer verder met mijn werk. Tien minuten later gaat mijn telefoon. ‘Hoi, met Wim. Sjaak, ik denk dat een schaap nu gaat lammeren. Wanneer er kinderen zijn die het willen zien moet je nu komen.’ Ik geef aan dat ik meteen actie onderneem.

Ik loop naar mijn groep 5/6. Ze gaan net uit de kring. ‘Allemaal de jas aan’, zeg ik, ‘een schaap krijgt lammetjes. We gaan kijken.’ Er klinkt gejuich. De kinderen zijn enthousiast. Ik leg Laura uit hoe ze naar Wim kan lopen. Gelukkig is vrijwilligster Hannie ook in de klas. Met de hele groep gaan ze naar Wim.

Ik zet me weer achter mijn computer en ga weer aan het werk. Wat is het toch gaaf dat Wim elk jaar weer belt, denk ik. En wat mooi dat wij op onze school hier ook ruimte voor vrijmaken. Na vijf minuten houd ook ik het niet meer. Ik pak mijn jas, spring op de fiets en rijd naar Wim. Alle kinderen staan in de schuur. Vol verwondering zien ze het tweede en derde lammetje geboren worden. Wim gaat met zijn hand in het schaap. Hij voelt of er nog een vierde lammetje geboren wordt. Dit is niet het geval. Het eerste lammetje staat al op zijn pootjes. Wat fantastisch om te zien.

‘Is het een jongetje?’, vraagt één van de kinderen. Wim heeft nog niet gekeken. Onder grote belangstelling bekijkt hij of de lammetjes een jongen of een meisje zijn. ‘En hoe heten de lammetjes?’, vraagt een ander kind. Wim zegt tegen de kinderen dat zij dat mogen bedenken.

’s Middags krijg ik een app van Wim. ‘Gaat goed met de lammetjes. Lopen alle drie en drinken melk bij de moeder’. Met een mooie foto erbij. Hiermee start ik de volgende dag. ‘We mogen ook nog een naam bedenken’, zeggen de kinderen. Het wordt Kwik, Kwek en Kwak. Zij lopen nu al in de wei.

En de voorbereide lessen, zijn die niet doorgegaan? Jawel. Die hebben we in de rest van de week ingepast. Maar wanneer er bijzondere dingen gebeuren moeten we de voorbereiding los durven laten. Dan moeten de jassen aan. Er op uit. Ervaringen op doen die we over tien jaar nog weten. Wim bedankt. Hopelijk krijg ik volgend jaar weer een berichtje zodat andere kinderen er ook weer van kunnen genieten.

Sjaak van Moorsel is leerkracht op de Uilenspiegel in Boekel.