Coronablog 7: Wat is je kijkraam, wat zijn mijn keuzes

29 april 2020

Coronablog 6 was naar eigen zeggen "mislukt" en niet publicabel, maar in blog 7 is docent Rob H. Bekker weer helemaal terug en in contact met zijn taalgezellen: 'Voor hen zijn dit spannende telefoontjes waarin ze horen of de weg naar MBO-schakel of HBO-schakel open is gebleven. Hier hebben ze zes maanden voor gewerkt.'

Wat mis je. Wat beleef je. Wat mis je helemaal niet.
Met wie heb je contact. Hoe worden er nu beslissingen genomen.
Hoe weet je of je alles waarneemt wat belangrijk is. Wat is je kijkraam?

De meeste vragen zijn geen vragen maar een voorkeur.
Ieder ziet in deze crisis wat zhij wil zien
want onze ogen zijn nog niet mee-veranderd,
onze hersenen, onze zintuigen zijn nog dezelfde.

Definieer ik de school als een gebouw of als jonge mensen of als het lerarenteam of als onze missie? Ik begin met de taalgezellen die ik individueel sprak: mogen ze gaan deelnemen aan de assessments in april.

Voor hen zijn dit spannende telefoontjes waarin ze horen of de weg naar MBO-schakel of HBO-schakel open is gebleven. Hier hebben ze zes maanden voor gewerkt. Het waren maanden van vallen en opstaan, struikelen en huppelen, terugkeren naar de kruising waar de verkeerde afslag was genomen. Het waren maanden waarin ik wel eens twijfelde aan het leervermogen, luistervermogen, vraagvermogen, kiesvermogen van enkelen. Meerdere instrumenten die we aanreikten lagen ongebruikt onder handbereik. Alles was nieuw voor ze, alles was nieuw voor ons.

Hadden we voor het werken met onderzoeksvragen en -verslagen genoeg leuningen langs de trappen gemaakt, voelden ze zich proef-konijnen, hadden we als team hetzelfde in gedachten, in beeld. Het was bepaald geen geheel verzorgde busreis naar een hoger gelegen platform.

Wezer wil altijd als eerste aan de beurt zijn. Als dat gelukt is, laat hij dat in de appgroep ook nog even aan iedereen weten. We spreken elkaar van 10.00 tot 10.03. Hij zwijgt geconcentreerd tot ik het woord Go uitspreek; zet zijn microfoon op dempen, ik zie zijn mond wijd open gaan, ik zie gebalde vuisten de lucht in gaan. Dan zet hij de microfoon weer open. Het scheelde niet veel of ik had hem in tranen gezien.

Van 10.10 tot 10.11 meld ik een Go aan Lo die een brede lach toont en beide armen heft. Hij scoort een niveau hoger dan zijn mentoren in het instroomjaar konden inschatten. Vleesgeworden bamboe, hoogspringer. Ik ben dicht aan het water gebouwd en wrijf ongegeneerd mijn ogen droog.

Van 10.20 tot 10.22 spreek ik Zhara. Enige seconden nadat ik een Go uitspreek toont ze zonder geluid blijdschap en daarna vraagt ze onzeker over het verbeteren van haar geschreven verslagen.

Feyma zit van 10.30 tot 10.36 voor de camera. Ze toont opluchting door twee handen tegen de keel te leggen. Glimlachend vraag ze iets dat we al eerder hebben verteld over het assessment.

Beau ziet er met twee schermen tussenruimte veel toegankelijker uit dan in het lokaal op school. Is hij blij met zijn Go? Ja. Kan ik daar iets van zien? Een andere keer misschien. Een informatieve vraag die een collega doorgaf, over misschien toch snel naar een beroepsopleiding gaan - levert een volmondig ja-precies-nee en een bewuste keuze voor MBO-s op.

11.40 tot 11.48 (ik ben in de tussentijd even buiten geweest want het brood was op) spreek ik met kampioen-niet-wakker-zijn-wanneer-ik-bel Pres - bij wie we twijfel hebben over niets inleveren voor Engels. Daar heeft ze een verklaring voor die ze enkel heeft gedeeld met mijn co-mentor maar niet met de vakdocent; dat benoemt ze als haar eigen fout, die ze zal herstellen. Ze is moe want haar moeder is op dit moment ziek thuis. Dochter zorgt nu voor haar, een wending in de relatie in crisistijd.

11.50 tot 11.59 zit de altijd wakkere Tara in beeld. Ze is blij met haar Go en heeft daarna allerlei praktische vragen.

Mijn pauzes breng ik door op mijn bed, met een boek. Heerlijk.

De andere taalgezellen worden gebeld door mijn co-mentor. We hebben daar geen procedure of protocol voor afgesproken, enkel een datum. Die datum hebben twee van mijn belklanten niet onthouden. De dag erna heb ik nog twee van de acht keer de uitslag door te geven:

Om 11.00 bel ik Dieé vergeefs. Om 11.02 bel ik haar wakker. Ze kijkt dromerig bij het nieuws over haar Go op een hoger niveau dan ze aan het eind van het vorig schooljaar mocht verwachten. Met haar slaperige gezicht toont ze ingetogen haar blijdschap. Ik geloof dat de brenger van het goede nieuws meer geraakt is dan de ontvangster.

Delilah gaat onder geen beding naar VAVO weten we, en ze was een dag eerder vergeten om een belafspraak te maken en vandaag kwam ze daar na mijn beltijd achter. Om 13.30 praten we dus niet over een Go of No Go maar over zelf bellen met de HKU over de eisen, wat ze morgen op het programma heeft staan. Ze zal daar dan ook uitleggen dat wij nu niet kunnen toetsen. Ze zal ook bellen met een collega die beter zicht heeft op wat er in haar portfolio moet. Helder gesprek eindelijk eens.

Ik poog woorden te geven aan wat we nu beleven. Dat alles tijdelijk is, heeft nog nooit zo waar gevoeld. “Onzekerheid is een machtige staat van zijn.” Waar zijn we op het koord tussen controle en vertrouwen?

In de avond horen we de nieuwe datum van de landsluiting: 28 april,
wat voor onze school dus betekent dat we minimaal tot en met 5 mei dicht blijven.

De taalgezellen wennen er meer en meer aan. Wat ze erover zeggen is getekend door hypochondrie en fatalisme; of is het hoop? Hoe erger je het maakt, hoe groter de kans dat het uiteindelijk meevalt. Rotwoord, uit-einde-lijk.

Rob H. Bekker werkt sinds 11-11-1986 op de internationale schakelklassen in Utrecht. De school heeft sinds 3 jaar een naam: Ithaka.