Afscheid van onderwijs, mijn grote liefde

12 juli 2018

Hij gaat afscheid nemen van zijn grote liefde, het onderwijs. Willem Meester werkt nog steeds dolgraag met kinderen, maar heeft het gevoel dat het onderwijssysteem niet meer passend is voor hem en voor de kinderen. Hij wil op een andere manier leraar zijn. Maar afscheid nemen van het werken met kinderen doet hij niet.

Binnenkort stopt onze relatie. Nog een paar weekjes zijn wij samen, maar dan komt toch echt het moment, dat de zoemer voor het laatst zal klinken. Mijn hart gebroken, na de zomer scheiden onze wegen.

Deze laatste dagen geniet ik extra,  met een kop vol snot voor de klas,  iedere minuut is een bewuste. Dat snot voor verdriet staat weet ik pas net. Maar ik ben er toch echt klaar mee. De meester in mij neemt het over en gaat zich op een andere manier uiten. Het is niet dat er geen plezier meer is, of dat het werken met kinderen mij teveel wordt, integendeel. Ik wil alleen andere zaken aan ze leren. Leraar zijn in plaats van docent...

Er is sprake van twijfel, ongemak en onzekerheid. Alleen bedonder ik mijn hart wanneer ik nog langer verder ga. En dat zou niet eerlijk voor de kinderen zijn. Dit besluit is niet zomaar ontstaan. Het is tot stand gekomen door uit een diep dal te klimmen. Wat ik in deze periode leerde, heb ik nooit op school geleerd. Wij kregen geen les in zelfontwikkeling, meditatie, yoga, voeding of het blijven bij je eigen gevoel. Dit – in mijn ogen de basis van een plezierig leven – kwam pas later op mijn pad.

Ik ben hier om van het leven te leren, om van jullie te leren. Ik weet nog niks en ben jouw leraar. Waarin mijn gevoel verbonden is met hart en hoofd. Dit is bij mij de afgelopen jaren uit verband getrokken. Mijn hoofd werd mijn woonplaats; ik gaf les uit methodes, werd resultaatgericht en onzeker.

Het onderwijssysteem is aan vernieuwing toe. We leven in een andere tijd, de wereld verandert continu. Kinderen hebben andere behoeften dan het onderwijs ze momenteel biedt. Een volwassene is na vier uur werken al voorbij zijn piek, alles daarna is een slap aftreksel van wat het was. Kinderen hun spanningsboog is korter, en toch stop ik ze vijf uur per dag vol met informatie dat ver van hun af staat, en frustreert het mij wanneer er slecht wordt geluisterd.

Is dit realistisch?

Ze worden op deze manier klaargestoomd voor de volgende industriële maatschappij. Klaar om aan het werk te gaan, om carrière te maken. Deze tijd is allang al geweest. De tijd van wakker worden is aangebroken. Ik hoorde laatst tijdens de populaire podcast van Rich Roll, dat wanneer je een dokter, tandarts en een teacher van honderd jaar geleden in deze tijd hun beroep laat uitvoeren, dat alleen de meester zonder problemen zijn werk kan voortzetten. Ook Michael Pilarczyk praat erover in zijn inspirerende podcast.

Wil ik dit wel?

Ik wil op een andere manier leraar zijn. Ik wil van je leren. Door te spelen, ontdekken, verwonderen. Zelf nog meer voelen en anderen laten voelen. In contact komen met jezelf en leven in harmonie met de omgeving. Mezelf helpen her-inneren en anderen laten her-inneren.

Binnenkort geef ik mijn eerste yogales. Waarin ik kinderen wil leren te bewegen vanuit hun hart, zodat zij mij zien als voorbeeld, als een leraar die nog niks weet en van hun leert. Zij, al in het gevoel, waar ik nu net pas weer zit. Samen verbonden, leren we de lessen van het leven.

Willem Meester (een pseudoniem van Josse Beudeker) werkt nog even op een wereldschool waar kinderen vanuit alle gezindten elkaar dagelijks ontmoeten. Hij geeft les aan groep 8. Na de zomer is het tijd voor wat nieuws.