In de expositie 'Kinderen van Rotterdam' geven acht jongeren hun visie op onderwijs. Ze vertellen over wat ze nodig hadden en wat ze daarin soms wel en soms niet hebben gekregen. In hun mooie, persoonlijke verhalen tonen ze ons de bronnen waaruit ze - binnen en buiten school - hebben geput om zich te ontwikkelen tot waar ze nu zijn. In deze aflevering luister je naar het verhaal van Mustafa.

De expositie die vanaf 2 okober 2023 te zien en te beluisteren is in het Rotterdamse Dokhuis, is een samenwerking tussen fotograaf Iris van 't Riet en stichting NIVOZ. Waar Iris de Rotterdamse jongeren op beeld vastlegde, ging redacteur Marco Martens met hen in gesprek.

‘School was een probleem, ik werd er bijna gek. Eenmaal op de middelbare school bleef ik constant thuis, zeven of acht jaar lang. Dan kwam er begeleiding, die mij hielpen om nieuwe plekjes te vinden. En daar ging ik dan heen, voor mijn hobby, het tekenen. En om mijn creativiteit aan te duwen. Zo ben ik bij Acato gekomen, waar ik gewoon mezelf kon zijn. Ik werd meer sociaal, ging meer praten. Het voelde gezelliger, het opende de wereld. Ik zag hoe mensen echt waren, hoe ze reageren en de connecties.’

Als ze mensen iets willen, dan gaan ze geweld gebruiken om alsnog te krijgen wat ze willen. Het is de natuur. Maar woede was voor mij nooit een optie, vanwege mijn autisme. Dus trek ik me terug, zoek ik vooruitgang in dingen die ik wel leuk vind. Ik heb support gekregen van leraren die zeiden van: dit kan je, dat moet je doen. En dat is een probleem dat scholen vaak hebben. Die gaan jouw dingen leren, dat je later juist niet gaat gebruiken.’

Ik ben laatste tijd meer filosofisch aan het kijken, want daar zit ook creativiteit in. Daarom lees ik Kafka. De wereld wordt alleen maar gekker. Het helpt mij om minder bang te zijn, meer uit te denken. Wat is verkeerd, wat is goed? Heb ik wel gelijk? Het is goed om vragen te blijven stellen, over jezelf of over andere dingen, om van te groeien.’