In deze podcast spreekt schoolleider Elly Loman – die in 2015 van het Vathorst College in Amersfoort de overstap maakte naar het Hyperion Lyceum, naar het grootstedelijke Amsterdam – over haar pedagogisch leiderschap, de visie Samen Durven Leren en over haar opdracht.

Maar ze gaat ook in op de problematiek op 'het Hyperion' – een school voor vwo-plus met gymnasium en atheneum – die alles te maken heeft met de context en de tijdgeest. ‘We gaan het tiende jaar in. En ik had – eerlijk gezegd - iets meer stabiliteit verwacht in bepaalde zaken. Natuurlijk, door alle wisselingen in het team, de ongelooflijke mobiliteit die er is geweest - deels omdat we zo ambitieus zijn - is een en ander wel te verklaren.’

Het Hyperion Lyceum werd in 2011 opgericht vanuit het idee dat het vwo uitdagender en innovatiever kon zijn. Aan de basis van de school stond Ilja Klink. Met een team van jonge docenten begon de school met 40 leerlingen en nieuwe vakken als 'Grote denkers', 'Lifestyle and informatics' en 'Logica en argumentatieleer' aan een eerste opmars. ‘Het was natuurlijk fantastisch dat die drie vakken er waren,’ vertel Loman, ‘vakken die passen bij de 21^ste eeuw: werken aan zelf kritisch kunnen denken en handelen. Daar kwamen veel mensen op af.’

Loman is hoorbaar verguld op die geschiedenis van het Hyperion Lyceum, maar zag ook al snel de valkuilen. ‘Het innovatieve zat ‘m vooral in het curriculum,’ stelt ze vast. ‘Want als je keek naar hoe er soms werd lesgeven, dan was dat best traditioneel. Daardoor zie je soms ook motivatieproblemen ontstaan.’ Daar is de grootstedelijke problematiek van vechtpartijen, messen en drugs - ook op het Hyperion Lyceum - bijgekomen. ‘En dus is het goed kijken wat er gebeurt,’ weet ze. ‘En zorgen dat je zelf ook niet biased bent. Ik ben een witte mevrouw, uit een witte cultuur. We moeten proberen de goede brillen op te zetten. Niet het probleem over de schutting gooien.’

Loman denk dat veel van haar collega’s dezelfde beelden hebben. Dezelfde verlangens hebben om het zo te doen. ‘Daarom vragen we van elkaar om een lange adem. Ik geloof in wat we met elkaar hebben beschreven, in de visie en in wat we willen. Ons fundament ligt in Gedeeld leiderschap en op Deep Democracy-manier beslissingen nemen. Het zorgt voor het gevoel dat je het met z’n allen doet, en niet met een baas van bovenaf. Dat zou hier niet werken. De mensen zijn hartstikke professional, die kunnen dat aan. Dus je zorgt dat je een platte organisatie blijft, dat je niet alles in handboeken schrijft.’

Bovendien weet Loman – mede door het ouder worden – dat alle veranderingen tijd vragen. En dus heeft haar optimistisch toon al snel de overhand. Ze vertelt over het gloednieuw, ontworpen schoolgebouw – nu bijna twee jaar terug – dat voor nieuwe energie en mogelijkheden zorgt. Over de ongelooflijke meerwaarde van de kunstvakken. En over de relatie en haar eigen lessen. ‘Ik sta nog steeds voor de klas ja, maar kom dus leerlingen van dertig jaar geleden tegen. Die willen dan een afspraak. Hoezo dan? Jij zag mij. Ik haalde toen achten en negens, maar jij zag dat ik beetje ongelukkig was. Die relatie is de basis. Als dat goed gaat, kan de rest ook komen.’