Wat heeft de coronaperiode gebracht en wat zou dat voor de lerarenopleiding kunnen betekenen? Hieke van Til ervaarde een wijdere blik, ze noemt het een Pimpelmeesje-effect, waarmee we ook voorbij curricula en programma’s kunnen kijken. ‘Dat gun ik het onderwijs, maar eigenlijk iedereen, overal.’

In deze NIVOZ-podcast – de tweede aflevering in de serie Onderwijs na corona – is Hieke van Til een van de drie gesprekspartners van Rikie van Blijswijk. Met de nieuwe lerarenopleiding Spring – in februari gestart onder de vlag van de Hogeschool Leiden - richt ze zich vooral op het pedagogisch meesterschap van de leraar, de leraar in wording, en het telkens opnieuw kijken naar onderwijs, zo vertelt ze. ‘En dat is heel passend bij een tijd als corona waarin we allemaal gedwongen werden om opnieuw naar ons onderwijs te kijken. We kunnen onszelf soms zo verliezen in een bepaalde focus. En als je gefocust bent, dan zie je niet meer wat er in en om je heen gebeurt. Ik denk dat ik daardoor dichter bij de bedoeling sta.

In deze podcast is Van Til onder meer in gesprek met Adrie Groot – bestuurder van Blosse, een stichting voor onderwijs en kinderopvang rondom Purmerend. Hij heeft zijn vertrouwen in de Pabo-opleidingen – ook door wat hij heeft zien gebeuren - een beetje verloren. ‘Door corona werden we gedwongen het systeem los te laten. En de huidige opleidingen zijn gebaseerd op het inrichten van systemen. Ze zorgen ervoor dat professionals – opgeleide leraren – in dat systeem kunnen acteren. Dat systeem is in mijn ogen op 16 maart failliet gegaan, op het moment dat we het gewoon anders moesten doen. Het eigenaarschap van leren en ontwikkelen lag in het systeem, maar verschoof naar die leerling. Daar waar het eigenlijk hoort.’

Adrie Groot werkt aan een geïntegreerde opleiding, waarin niet alleen leraren, maar ook ouders en andere professionals en niet-professionals een plek hebben en waarin er veel adaptiever naar kinderen wordt gekeken. Wat heeft dit unieke kind nodig? Dat heeft gevolgen, op de visie, op het handelen en op de manier hoe je het organiseert, weet hij. 'Als ik heel ver vooruitkijk zie ik de scheiding tussen onderwijs en opvang bijvoorbeeld verdwijnen.' 

Anton Nanninga - onder meer docent economie op SG Pantarijn in Wageningen - constateert dat er op zijn school ook nadrukkelijker over werken in teamverband wordt gesproken. ‘Ik zou wensen dat docenten en leraren minder opgeleid worden om het zelf te doen. Dus dat je minder goed gaat leren hoe jij je redt in de klas. Maar in plaats daarvan dat je meer gaat spreken over en reflecteren op hoe je als school je onderwijs vorm geeft en hoe je als team om dat kind heen kunt staan.’

Hoewel hij over zijn universitaire opleiding tevreden is, werpt hij ook een klein minpuntje naar voren. 'Wat ik gemist heb, is vooral het gebrek van het meenemen van het perspectief van de leerlingen op mijn docentschap. Hoe ervaren ze je en hoe ervaren ze mijn lessen? Dat had geen plek in de reflecties, daar waar het voor het samen leren wel belangrijk is.'

Opname, montage en redactie: Rob van der Poel