Terug voor de klas

12 oktober 2018

 

Terugkeren naar de klas na een pauze van een paar jaar. Nynke Bos staat weer voor de klas op een sbo. Het lesgeven kost haar moeite, totdat ze inziet hoe dat komt. 

Ik sta weer voor de klas, na een pauze van drie jaar. Een pauze waarin ik met mijn gezin een jaar in het buitenland avonturen heb beleefd, een jaar invalwerk heb gedaan, ben verhuisd van stad naar dorp, en het afgelopen jaar heb gebruikt om een praktijk voor kinderyoga op te zetten. Bovenal was het een pauze waarin ik dichtbij mijn jonge kinderen ben geweest en bovengemiddeld veel tijd met ze heb doorgebracht.

De overgang naar leerkracht zijn is hard. Ruw zelfs. Een paar dagen per week sta ik voor een middenbouwgroep in het Speciaal Basisonderwijs. Nieuwe school, nieuwe collega’s, nieuwe methodes, nieuw digibord, nieuwe leerlingen, nieuwe regels. Ik ben niet de enige die er moeite mee heeft, mijn leerlingen zijn er ook niet zeker van of dit een goede match gaat worden. Mijn collega’s weten het gelukkig wel. Zij helpen mij door de eerste ordeloze weken heen en verzekeren mij dat het voor iedereen lastig is in het begin. Maar ik ben streng voor mezelf. Ik ben niet iedereen en dit is ook niet het begin, ik heb er al zo’n tien jaar ervaring in het Speciaal Onderwijs op zitten!

Gelijktijdig staat er in de klas van mijn dochter ook een nieuwe juf. Ook zij heeft het zwaar. Ik merk het aan mijn dochter wanneer ze boos en verdrietig thuis komt na een rommelige ongezellige dag. Het raakt mij dubbel; ik gun mijn dochter een gezellige tijd op school maar ik gun het mij en mijn leerlingen ook zo!

De eerste eye-opener krijg ik van een collega; ik laat me te veel raken. Ik sta als moeder voor de klas in plaats van als leerkracht. Zo komt alles heel persoonlijk binnen, zonder filter of relativering.

De tweede zet krijg ik op de onderwijsavond van het NIVOZ 6 oktober j.l. wanneer er gesproken wordt over spel in het onderwijs. Het klopt, wat zitten mijn leerlingen veel op hun stoel met hun werkschriftje. Ze komen niet tot hun recht zo! Mag het wat leuker?!

De dag erna sta ik weer voor de klas. Als leerkracht, en dat voelt goed. De klas voelt het ook, er is rust in de groep. Ik start de dag met een yogales waarin de spierballen kunnen laten zien wat ze in huis hebben maar er ook ruimte is voor ontspanning. Een fijn oplaadmomentje zo aan het begin van de dag. We eindigen de dag met het Weerwolvenspel. Een spel waarbij iedere leerling een rol krijgt maar die geheim moet houden voor de rest. Twee weerwolven hebben zojuist een klasgenoot aangevallen, alle deelnemers mogen nu wijzen naar wie zij er van verdenken een weerwolf te zijn. Iedereen wijst, behalve de weerwolven zelf. Zij kijken verwachtingsvol rond; zouden ze ontmaskerd worden of niet? Langzaam draaien alle vingers in de richting van de weerwolven. Ontdaan zoeken ze mijn blik. Ik laat het even stil zijn en fluister dan: ‘De weerwolven mogen ook wijzen..’ Het kwartje valt, we lachen met z’n allen. Spel als leermachine, spel als verbinder in het onderwijs.

Nynke Bos heeft is kinderyogadocente en leerkracht. Dit is haar website.