Na quarantaine weer (huilend) op school

30 november 2020

'Nicole, mag Joep (8) even bij jou zitten? Hij is weer op school na tien dagen quarantaine en moet alleen maar huilen en kan niet vertellen wat er is.' Oud-leerkracht Nicole Wouters ondersteunt op allerlei manieren het team en de leerlingen op basisschool Klinkers. Met de huilende Joep besluit ze een wandeling te maken.

Ik schuif de spullen op mijn tafel opzij en daar komt Joep binnengelopen. Schouders voorover, hoofd naar beneden. Hij gaat huilend op de stoel tegenover me zitten, legt zijn armen op tafel en daar bovenop zijn hoofd. Zijn bril botst tegen zijn arm. Hij legt zijn bril voor zich op tafel en duikt weer in zijn armen.

Ik ga naast hem zitten en wrijf over zijn rug. 'Vertel eens..' open ik het gesprek. Hij haalt zijn schouders op: 'Ik weet het niet', zegt hij huilend. 'En, wil je het graag weten?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders weer op. 'Dat moet een heel raar gevoel zijn, dat je je wel verdrietig voelt maar dat je niet weet waar het door komt.' Ik vertel hem dat ik dat ook weleens heb en dat het heel normaal is. Ondertussen huilt hij flink door met af een toe een diepe inademing. Ik blijf rustig over zijn rug wrijven. Zo zitten we een paar minuten naast elkaar.

Ik besluit hem wat gesloten vragen te stellen. Of hij vanmorgen thuis ook al verdrietig was, maar dat was niet zo. Of er iets gebeurd is thuis, nee, niets gebeurd. Is er onderweg naar school iets gebeurd misschien? Nee, ook niet. Is er bij het op school komen iets gebeurd, nee, dat was het ook niet. Ik vraag hem of hij weet wanneer zijn verdrietige gevoel begonnen is. 'Onderweg naar school kwam het ineens.; Inmiddels heeft hij zijn hoofd opgeheven en kijkt hij vooruit.

'Ik begreep van je juf dat je in quarantaine was geweest?' Hij vertelt me dat mama corona had en dat daarom iedereen thuis moest blijven. 'En, hoe vond jij dat?' 'Stom!' 'En wat was er stom?' 'Alles.' Ja, dat begrijp ik. 'En vandaag ben je weer op school.' Hij duikt weer huilend in zijn armen. Ik wrijf over zijn rug en blijf zo zitten totdat het huilen wat rustiger wordt. Dan vraag ik hem of hij zin heeft om buiten een rondje met me te wandelen. Dat wil hij wel. Hij staat op en loopt naar zijn kapstok. Ik doe ook mijn ook jas aan en vertel zijn juf dat we naar buiten gaan.

Tijdens het wandelen laat hij wat free-run kunsten zien tegen de muren en paaltjes die hij tegenkomt. En tussendoor doet hij losse mededelingen. Althans, het líjken losse mededelingen, maar ze zeggen me wat er in hem omgaat. Tijdens de quarantaine heeft hij wat meer gegamed. Hij vertelt me welke spellen hij speelde. Zijn broer mag nog wat langer thuisblijven terwijl hij weer naar school moet. En toen hij wilde inbellen via een vriendje nam het vriendje niet op.

We lopen samen in het zonnetje en ik voel hoe moeilijk het voor deze jongen moet zijn om na tien dagen quarantaine weer op school te komen. Ik bedenk hoe het moet zijn als je klas tien dagen verder is gegaan terwijl je thuis was. Dat is anders dan een vakantie waarin niemand op school is. Dat is anders dan de lockdown waarin iedereen tegelijk thuisonderwijs kreeg. Is het ook anders dan een week ziek zijn? Waarschijnlijk wel.  

Misschien vraagt hij zich af of zijn vrienden nog wel bevriend met hem willen zijn. Misschien is hij bang dat hij iets gemist heeft in de leerstof. Misschien zijn er gevoelens van schaamte. Misschien vindt hij het lastig dat zijn broer nog wel thuis is en hij niet. Een heleboel misschienen, waar zelfs hij het antwoord nu niet op heeft. En dat is oké. Ik voel dat het heel ingewikkeld voor deze jongen is om na de quarantaine weer op school te zijn.

Hij laat wat uitspraken van films horen. Dat talent ken ik nog van hem toen hij bij mij in de kleuterklas zat. 'Hé, kun je dat nog steeds? Zinnetjes uit films onthouden en nazeggen?' Hij lacht en laat nog wat zinnetjes horen met de titels van de films erbij. Hij vertelt ook welke films hij tijdens de quarantaine bekeken heeft.    

Vlak voor de ingang van de school zet hij zich met zijn voeten af tegen de muur en springt op de grond. Hij trekt de deur open en loopt naar de kapstok, hangt zijn jas op en gaat zijn klas binnen.

Ik knipoog naar zijn juf en ga eerst een kopje thee halen.    

Nicole Wouters is medewerker van het Bovenschools OndersteuningsTeam van Stichting Xpect Primair en basisschoolcoach, directieondersteuner en vertrouwenspersoon op basisschool Klinkers in Tilburg.