'Kinderen zijn net als jij en ik. Toch?'

19 juli 2012

Tea Adema vraagt zich af: "Zijn er nog gewone kinderen?" Als kinder- en opvoedcoach in Friesland schrijft ze op haar eigen blog over haar praktijk en durft ze zichzelf vragen te stellen: "Kinderen zijn net als jij en ik. Toch?" Haar bijdrage.

Als het tegenwoordig over kinderen gaat, heb je het al snel over etiketjes. Lees maar even mee: Adhd, pdd-nos, dyslexie, odd, cd, asperger, autisme, dyscalculie, add, hechtingsstoornis, depressief, selectief mutisme, eetstoornis als anorexia of boulimia, ticstoornis als Gilles de la  tourette, verslavingsproblematiek, borderline.

Bovengenoemde woorden behoren tot de ontwikkelingsstoornissen en zijn psychiatrische stoornissen. Deze zijn alleen door een psychiater, orthopedagoog of psycholoog vast te stellen. De leeftijd waarin een stoornis zichtbaar wordt kan erg verschillen, bijvoorbeeld  zal cd, borderline en verslaving pas boven 16+ vastgesteld kunnen worden. Daarnaast zijn er nog vele lichamelijke aandoeningen en erfelijke aandoeningen waar kinderen last van kunnen hebben zoals stotteren, een moeizame motoriek, maar ook het syndroom van Down en open ruggetje bijvoorbeeld.

Van een andere orde zijn de laatste jaren “diagnoses” als hoogsensitief, hoogbegaafd, nieuwetijdskinderen, indigo kinderen, regenboog kinderen, chrystal kinderen en misschien nog wel meer.

Wat hebben al deze etiketjes gemeen?

Een feit is dat ieder kind, met of zonder etiket, het moet zien te rooien in zijn leven. Ouders hebben de plicht hun kind te begeleiden naar volwassenheid, waarin ieder kind op zijn eigen wijze met zijn eigen mogelijkheden zich moet ontwikkelen. Uiteindelijk is het de bedoeling dat ieder kind in zijn bestaan kan voorzien, met of zonder partner en/of kinderen. Er dient later een dak boven het hoofd te komen en brood op de plank, liefst met een beetje beleg.

Wat is er nu belangrijk voor later?
Wat ouders wel eens vergeten in hun zorg voor hun kind is deze blik op de toekomst.

Iedere ouder wil het beste voor zijn kind, maar is het beste nu ook goed voor later?
Staan ouders erbij stil dat een diagnose zoals genoemd in het eerste rijtje, een psychiatrisch stempel is?
En dat deze in principe levenslang geldt, waar ook toekomstige werkgevers en misschien verzekeringsmaatschappijen een mening over hebben?
Staan ouders erbij stil wanneer excuses gezocht en gevonden worden via een diagnose, deze kinderen heel erg dwars kunnen zitten in hun ontwikkeling?

Een wellicht pietluttig voorbeeld hiervan is extra tijd bij dyslexie voor proefwerken. Voor veel kinderen heel nuttig en behulpzaam, maar ook voor een aantal kinderen een reden om zich niet zo zwaar in te spannen. En is dat wat ouders willen? Want laten we wel wezen, een kind opvoeden in deze tijd is nog geen gemakkelijke opgave. Zeker niet wanneer er extra uitdagingen zijn en je kind je onmachtig laat voelen in je ouderschap.

We moeten kinderen frustreren. Dit is een uitspraak van Bert Hellinger die mij blijft prikkelen. Natuurlijk, allereerst moeten en willen we onze kinderen beschermen. Dat is een plicht, maar dat betekent niet dat we alle blaadjes voor hun voeten weg moeten vegen. Welnee, we moeten ze zelf leren vegen zodat ze verantwoordelijkheid en nog veel meer leren voor zichzelf. Als we stiekem even terugdenken in ons leven, zullen we ongetwijfeld het cliché beamen dat juist de tegenslagen ons sterk hebben gemaakt.

Hoe kan het dan dat we onze kinderen hun tegenslagen misgunnen?
Dat is raar?!
Dus?

Dus…. laten we alle kinderen hun afwijking gunnen, hoe raar, vervelend, lastig, angstig, verdrietig of wat dan ook. Laten we kijken naar de keerzijde van de diagnose. Wat kan dit kind wél, waar blinkt hij uit, wat laat zij het meest zien aan talent. En helpen? Laten we hen leren zichzelf te helpen door ze te laten modderen en mislukken. Door ze te leren voor zichzelf op te komen, met diagnose en al.
Want daar worden ze sterk van.
Maar bovenal: Laten we onze kinderen als kind zien en tegelijkertijd ons afvragen welke volwassene het later zal worden. Laten we grenzen stellen aan onszelf als we de neiging hebben hun problemen op te lossen. En …… (maar vast niet voor jou  ) laten we accepteren dat onze kinderen niet perfect zijn en gewoon zichzelf mogen worden, inclusief al hun gebreken.

Net als jij en ik. Toch?

Tea Adema heeft een praktijk voor kindercoaching en opvoedcoaching in Noardburgum (Friesland).
Op haar weblog  vind je meer verhalen uit de praktijk van Centrum Tea Adema.

Zie ook  www.kindercoachingfriesland.nl