'Ik pleit voor vrijheid': de 15-jarige Mette maakte indruk met haar column

15 december 2015

Het is maandag 7 december 2015. In het prachtige gebouw het Sieraad in Amsterdam is de eindpresentatie door de vierentwintig deelnemers aan de Nationale Denktank halverwege. Dan draagt Mette van Dijk, 15 jaar, haar column 'Ik pleit voor vrijheid' voor. Zij maakt indruk met deze column op de aanwezige docenten, rectoren, opleiders en bestuurders en doet een oproep aan de aanwezigen: ‘Zorg dat ik mij niet zo vaak verveel.’

U kunt het hier nog eens rustig nalezen.

 

Ik pleit voor vrijheid

Ik ga naar school in een gebouw met scheve ramen, langgerekte klaslokalen en vreemde pilaren midden in de ruimte. Er zijn futuristische tafels met half zwevende stoelen en smartboards waar je met neppe pennen op kunt schrijven. Er zijn computers waarvan de toetsenborden kraken en er zijn kauwgomvlekken op de muren. Er zijn achtergebleven etensresten die door de kantine zwerven en er zijn tochtstromen.

Er zijn tafels betekend met piemels, er zijn doorgezaagde kunstwerken, er zijn posters aan de muren, er zijn afgeraffelde opdrachten in de bakken oud-papier.

Ja, dat is mijn school en ze is uitgestorven.

Kijk, er zijn wel leerlingen. De stoelen zijn gevuld met de billen van mensen tussen de 12 en 18, de kantine wordt doorsproken met gekwebbel in de pauzes, er ligt zand van alle schoenen op de grond. Er zijn wel leerlingen, maar ze doen niks.

Er zijn de leraren die ze dingen willen leren, die hun powerpoints elke dag aanscherpen, hun lesbriefjes steeds een beetje anders overtypen, de kinderen vertellen wat er in de toets komt.

Maar de leerlingen zijn doof. Ze slapen de dagen door met hun ogen open, laten de stof over hun hoofden stromen.

Het lijkt niemand te deren.

Ze liggen wel lekker, daar in die lesbanken. Ze slapen, slapen, slapen.

Het enige moment waarop ze even ontwaken uit hun diepe winterdutje, is wanneer het woord “toets” valt, of cijfer, dat mag ook.

Dan sperren ze plots hun ogen open, gooien ze hun handen omhoog en spitsen ze hun oren. Ze vuren vraag na vraag na vraag na boze blik.

Als de kennis komt doen ze hun ogen weer langzaam dicht.

Het probleem: van het slapen worden ze moe. Wie in zijn bed ligt wil daar blijven. Maar ze begrijpen niet wat weten is, waarom ze dingen willen weten. Ze weten niet wat willen is, ze willen niks.

Want simpel, even simpel: school is saai.

Ik spreek uit ervaring, ik ben er deel van. Kijk: we moeten steeds weer cijfers halen. Dingen even onthouden, toetsen maken, alles weer vergeten. We zitten de dagen uit. Juist daarom is het dat ik pleit voor vrijheid.

Ik pleit voor op school zelf ontdekken wat we kunnen. Ik pleit voor bibliotheken met in leer gebonden boeken, voor mensen met echte verhalen om te vertellen.

Laat ons maar onze eigen informatie zoeken, dat kunnen we best. Laat ons maar schrijven over wat we leren, laat ons maar schilderen wat we voelen, laat ons maar liedjes maken, onze eigen boeken binden, onze muren zelf bespuiten met mooie dingen (geen piemels).

Alleen dan willen we weten, weten we wat willen is en zullen we de echte wereld leren.

Ik pleit voor vrijheid, en een beetje romantiek.