Een voorleesrecord van twee uur: 'Aaaaaaah, wil je doorlezen juf?! We willen niet naar buiten'

22 oktober 2015

Martine Huurman hield altijd al van voorlezen. Ze genoot van de rust en eenheid die het in de klas bracht. Een voorleesmarathon kon niet uitblijven. Maar het zorgde niet voor rust. Integendeel. 'Jongens, kan iemand mij vertellen wat er aan de hand is?' Over verhalen, humor en een groep kinderen, die de ander in de waarde laat.

In de klas kun je een speld horen vallen.

Het nieuwste boek uit de reeks wordt voorgelezen. We hebben er naar uitgekeken! De kinderen luisteren aandachtig. Ieder op een eigen manier.  Er wordt gekleurd of getekend door kinderen die het lastig vinden om alleen te luisteren. Twee kinderen hangen in de zitzak achter in de klas. De rest zit ontspannen op hun stoel.

Ik heb voorlezen altijd heerlijk gevonden. Het boek tot leven brengen. Kinderen het verhaal laten verkennen en samen op avontuur.
Héél, héél af en toe trakteerde ik de klas op een ware voorlees marathon. Soms heeft een groep dat nodig. Het biedt ontspanning, het brengt sfeer en kinderen voelen zich verbonden door het verhaal.

Zo ook deze groep. De onderlinge verschillen waren groot. De dagen verliepen rommelig. Onderlinge conflicten,  individuele problemen, het maakte van de groep een bont gezelschap met bijzondere persoonlijkheden.

Ik maakte graag gebruik van die momenten waarop alle kinderen samen konden genieten van hetzelfde. En het moment was daar.
We zaten inmiddels halverwege het boek. De spanning van het verhaal liep op. ’s Ochtends had  ik al een kwartiertje voorgelezen. Toen het tijd was om naar buiten te gaan hoorde ik : 'Aaaaaaah, wil je doorlezen juf?! We willen niet naar buiten.'
We zijn wel naar buiten gegaan, maar het verhaal bleef de kinderen bezighouden.

Daarom besloot ik om met de kinderen een afspraak te maken. De reken- spelling- en taalles moesten afgerond worden. Daarna zou ik verder lezen. Het werd met gejuich ontvangen.

De kinderen werkten hard naar het verhaal toe. Iedereen naar de wc geweest? Dan kan het voorlezen beginnen. Zelf ook lekker ontspannen voor de klas. Heerlijk, wat een feest.

Die dag werd een nieuw voorleesrecord gevestigd (sorry inspectie). Maar na anderhalf uur voorlezen, rode konen en enkele tekeningen verder, merkte ik dat de groep onrustig werd. Het verhaal was zó spannend  dat ik merkte dat ik eigenlijk niet wilde stoppen met voorlezen.
De onrust nam toe, maar op een vreemde manier.

Blikken werden uitgewisseld. Er werd her en der zacht gegiecheld. Wat was er aan de hand?!

Ik legde het boek neer en keek de klas rond. Dit zorgde niet voor rust. Integendeel. Ook kinderen die eerder niets merkten, begonnen zacht te giechelen. Onrust kent vele vormen en deze vorm was mij tot op dat moment onbekend. Raar. Ik vroeg aan de kinderen wat er aan de hand was. De meeste kinderen keken van me weg. Ik snapte er niets van.

'Jongens, kan iemand mij vertellen wat er aan de hand is?' Geen reactie. Op het moment dat ik merkte dat de kinderen zich een beetje ongemakkelijk gingen voelen, vroeg ik het op de man (in dit geval de vrouw) af. Zij zou het me wel vertellen.

'Eh juf, misschien moet je even naar de gang lopen en in de spiegel kijken.'

De kinderen durfden me nog steeds niet allemaal aan te kijken. Ik liep naar de gang en keek in de spiegel. Mijn spiegelbeeld keek me nieuwsgierig aan. Het was wat donker in het halletje. En toen zag ik het: bovenop mijn hoofd stond een enorme pluk haar. Rechtop. Niet een beetje, het leek een soort scheve hanenkam. Geen gezicht!

Wat nu? Schaamtevol of dapper als een strijder terug de klas in met als wapen mijn humor? Ik koos voor het tweede.

'Zo, dus jullie vinden mijn nieuwe coupe niet mooi?' De kinderen begonnen te lachen. 'Ik dacht, ik wil er net zo uit zien als de heks in het boek.' We hebben er samen hard om kunnen lachen. Op de vraag waarom ze niet tegen me wilden zeggen wat er aan de hand was, kreeg ik verschillende antwoorden.  Sommige kinderen vonden het zielig voor me, anderen dachten dat ze me voor schut zouden zetten en weer anderen … die hadden het helemaal niet gezien.

Op de vraag of we nog eventjes door zouden lezen werd eenstemmig gereageerd: 'Yes!'

En daar werd, op een mooie novembermiddag van één tot drie uur een nieuw record gevestigd. Twee uur lang verbonden door een verhaal. Door avontuur, humor en aandacht samen genieten. De kracht van een schitterende groep kinderen, die de ander in de waarde laat.

Drs. Martine Huurman is leerkracht geweest, locatiedirecteur, intern begeleider en behandelcoördinator in het speciaal onderwijs voor kinderen met (ernstige) gedragsproblemen. Ze werkt nu vanuit haar eigen organisatie Streep.