Praktijkverhaal: de make-over van een onderpresteerder
31 januari 2018
Tea Adema schrijft vaker blogs over haar praktijk als kinder- en opvoedcoach. In dit verhaal is het toeval aanwezig tijdens de ondersteuning van een 10-jarig kind dat niet als nerd gezien wil worden, maar graag 'gemiddeld' wil scoren. 'We spraken af dat hij eerst welgemeend ‘dank je wel’ tegen zijn oude ik zou zeggen.'
De volgende dag zou hij jarig zijn. Dat bleek een prachtig toeval te zijn.
Op school ging het niet helemaal goed, hij haalde lage cijfers, kon zich niet concentreren, was al eens van school veranderd omdat hij werd gepest en nu was er opnieuw zo’n moment waarop alles even vastliep.
Tot mijn verrassing stapte er een open, vrolijk en heel levendig kind binnen. Hij had er zin in ondanks al een paar uur zitten in de auto. Tijd om aan de slag te gaan dus.
Hij vertelde dat hij zich niet kon concentreren en dat dit vooral gebeurde op de dagen dat hij een toets had. Hij wist dan bij wijze van spreken ‘s ochtends al dat het niet goed zou gaan. Dit was erg vervelend natuurlijk, want dit was niet de bedoeling en hij wilde architect worden. Hij wist dat architecten in ieder geval goed moeten kunnen rekenen en goede brieven moeten kunnen schrijven. We babbelden even voort over ontwerpen van huizen en maakten steeds even de overstap naar zijn leven op school.
Hij was bang dat hij voor ‘nerd’ uitgemaakt zou worden en wilde graag ‘gemiddeld’ zijn. Ik maakte hem een beetje in de war door veel verschillende vragen op hem af te vuren.
Wat is normaal presteren? Hoe gek is het dat een ‘nerd’ abnormaal presteert als hij lage cijfers haalt? Hoe gek is het dat een ‘dommerik’ er op aan wordt gekeken omdat hij het gewoon niet beter kan?
Het gevolg van deze vragen was dat hij zijn overtuiging dat hij het beste af was door minder te presteren, niet meer goed kon vasthouden. Zijn moeder wist nog een aantal prachtige anekdotes te vertellen over hoe hij in groep 1 en 2 zichzelf had leren lezen en rekenen en hoe hij op school beweerde dat hij het niet kon. Dit paste in hetzelfde mechanisme. En dus konden we dit mooi meenemen in het kiezen van een nieuwe overtuiging over leren en presteren en het wel of niet laten zien van je talenten.
Vriendschap
Vriendjes maken was voor hem van een zeer groot belang, zeker gezien zijn pestgeschiedenis. Hij merkte nu dat door zich juist anders te profileren dan hij was, hij het probleem juist erger maakte. Hij knikte en bleef knikken terwijl we het hier over hadden.
Ik vertelde hem over de fabel van de ezel, de man en de jongen. De ezel moet naar de markt om verkocht te worden en vader en zoon maken steeds andere keuzes om de ezel hen wel of niet te laten dragen. Die keuze laten ze afhangen van het commentaar van de omstanders. Ze ontdekken dat op iedere straathoek mensen een andere mening hebben over hun gedrag. Uiteindelijk kiezen ze er toch voor om voortaan hun eigen keuze te maken.
Al die vragen en overwegingen zijn best veel voor een tienjarige. Ik pakte een stapel matjes en gaf hem een matje voor de jongen die hij tot dusver was. Hij ging er op staan en merkte dat het niet prettig was om deze jongen te zijn die ervoor koos om zijn talenten niet te laten zien. We legden een ander matje neer voor de jongen die hij voortaan wilde zijn. Hij ging op dit matje staan en voelde dat dit meer klopte met wie hij wilde zijn. Zijn schouders gingen naar achter en hij keek me recht aan. Ik vroeg hem te kijken naar het matje van de jongen die hij tot dusver was en liet hem daar nog even op staan. Hij wilde liever terug.
Terwijl hij stond op het nieuwe matje vroeg ik hem zijn ogen te sluiten en denkbeeldig naar zichzelf te kijken:
- Hoe zou hij morgen op zijn plek zitten?
- Hoe keken de andere kinderen naar hem wanneer hij ze één voor een aankeek?
- Wat zou zijn meester tegen hem zeggen?
Zijn oogleden trilden onophoudelijk en hij bleef knikken terwijl ik hem zachtjes pratend, denkbeeldig door zijn klas liet kijken. Toen het genoeg was bleef hij nog een poosje voor zich uitkijken.
Zijn moeder stelde voor om vannacht om 12 uur zijn ‘oude ik’ denkbeeldig bij het vuilnis te doen. Het schoot me te binnen dat hij inderdaad dan jarig zou zijn. Wat een prachtig toeval.
Het leek hem een goed idee en we spraken af dat hij dan eerst welgemeend ‘dank je wel’ aan zijn ‘oude ik’ zou zeggen. Zijn ‘oude ik’ had hem tenslotte 10 jaar op weg geholpen en het zou een beetje respectloos zijn om die zo maar te dumpen, want hij kon daar ook nog veel mooie talenten van meenemen.
En toen was het tijd om af te ronden, zijn moeder zou hem helpen herinneren aan zijn ‘nieuwe ik’ op momenten dat het vast nog eens in de toekomst minder goed zou gaan. En om zijn nieuwe overgang nog extra kracht bij te zetten naast het matje en de verjaardag gingen ze over de Afsluitdijk terug naar huis. Ook een symbolische nieuwe overgangsfase.
Hoe mooi kan toeval zijn..
Tea Adema heeft een Praktijk voor Kindercoaching, nadat ze ruim 25 jaar als leidinggevende, manager en coach in het bedrijfsleven actief was en in de gedwongen (jeugd)hulpverlening
Reacties