'Juf, denkt u ook weleens over dat u dood wilt?'

7 januari 2017

'Je neemt steeds meer afstand. Ik zoek naar de verbinding, maar je glipt door mijn vingers en ik heb geen idee hoe ik je weer bij me kan krijgen.' Neomi Lotte schrijft een blog aan de leerling waar ze altijd over na bleef denken. Het meisje met wie ze, steeds opnieuw, contact probeerde te zoeken, maar bij wie het niet leek te lukken. Leek. 



Juf, denkt u ook wel eens over dat u dood wilt?’ vraag je me tijdens de les. Oke.  Ik sta op scherp. Alle alarmbellen gaan rinkelen. Zeker ook, omdat ik al een tijdje het gevoel heb dat het niet zo goed met je gaat. Steeds als ik aan je vraag of er iets is, is jouw antwoord ‘Nihiks!’ en rol je met je ogen. En als ik tegen je zeg dat je altijd bij me terecht kunt, zeg je ‘Jahaaaa, dat weet iiiiiik.’

Je staat wat nonchalant naast mijn bureau en ik vertel je dat ik me wel eens heel verdrietig voel, maar dat ik het leven zo leuk vind dat ik er absoluut geen afscheid van zou willen nemen. ‘Droom jij wel eens van een ander leven?’ vraag ik je. ‘Nee, niks. Laat maar.’

Met een onbestemd en beklemmend gevoel zit ik aan mijn bureau en observeer hoe jij weer gaat zitten en aan het werk gaat. Ondertussen malend en me zorgen makend over hoe het nu écht met je gaat, want daar kan ik al weken mijn vinger niet op leggen. Mijn onderbuikgevoel zegt al heel lang dat er iets aan de hand is. Maar wat? Je laat niets los.

Ik ben jouw mentor en houd je goed in de gaten. Steeds probeer ik een gesprekje met je aan te knopen, gewoon over leuke dingen. Maar zelfs daar staat jouw pet niet naar.

Een volgende les kom je weer naar mijn bureau en vertel je me dat je naar het ziekenhuis moest, omdat ze dachten dat je zwanger zou zijn. Jeetje, je bent pas 12 jaar! Ik weet niet zo goed hoe te reageren; we zitten immers gewoon in de les. Dus ik vraag je of je na de les even wilt blijven, zodat ik meer tijd voor je heb. ‘Nee, niks. Laat maar.’ Na de les ben je snel weg en als ik er nog eens op terug kom, ontwijk je mijn ogen en zegt alleen maar dat er ‘echt niks ihissss!’

Ik begin aan mezelf te twijfelen en word onzeker. Misschien is er dan echt niets aan de hand? Je neemt steeds meer afstand. Ik zoek naar de verbinding, maar je glipt door mijn vingers en ik heb geen idee hoe ik je weer bij me kan krijgen. Ik blijf toenadering zoeken door je complimentjes te geven tijdens de les, een gesprekje aan te knopen in de pauze of je te knipogen als we elkaar passeren. Steeds geef je me dan een boze blik of rollende ogen. Ik word nog onzekerder. Pak ik het wel juist aan?

Je gaat over naar het tweede leerjaar en krijgt een nieuwe mentor. Toch blijf ik me zorgen om je maken. Je gaat je steeds recalcitranter gedragen ten opzichte van de docenten. Je spijbelt. Je doet je werk niet meer. En je kunt niet zonder de twee telefoons die je voortdurend bij je hebt. Je gedrag resulteert in het feit dat je bij ons van school af moet. En dat is heel lang aan me blijven knagen.

Aan je best vriendin, die nog altijd bij ons op school zit, vraag ik steeds hoe het met je gaat en of ze de groetjes aan jou wil doen. Veel laat ze niet los over jou, want jullie blijken elkaar niet meer zo vaak te spreken.

Jij bent degene waarvan ik me jarenlang heb afgevraagd hoe het met je zou gaan en of ik het als mentor met jou wel goed heb aangepakt. Je wandelde nog vaak door mijn gedachten en had/hebt nog altijd een tuintje in mijn hart.

En dan ineens…

Een aantal jaren nadat jij bij ons van school bent gegaan, open ik op Facebook mijn ‘overige privé-berichten’ en zie ik dat je me een bericht hebt gestuurd op de dag dat je onze school verliet:

'Heey mvr lotte, ik kwamm u tegen op facebookk en ik wou ff zeggen: Fyne Vakantie & veell plezierr volgend jaarr op sgool. Ik ga naarr een andere school, maarr dat wist u vlgns mij al. X – srry&bedankt.'

Ik voel me zo enorm opgelucht als ik dit lees! Zou ik het dan toch niet helemaal verkeerd hebben gedaan? Zoveel jaren later geef jij mij het antwoord.  Je stuurt me een bericht waarvan ik tranen in mijn ogen krijg.

'Ik heb heel lang na zitten denken of ik dit wel zou zeggen maar ik heb toch besloten om het te doen, ik moet het voor mijn gevoel gewoon even kwijt. Allereerst wil ik u bedanken voor alles, en dan bedoel ik oa dat u zoveel voor me gedaan heeft in de jaren dat ik bij u op school zat en dat u me zo probeerde te helpen, ik ben dat namelijk tot op de dag van vandaag nogsteeds niet vergeten. Ik heb nooit kunnen zeggen dat ik dat erg heb waardeerd en nogsteeds, dus bij deze. Ik heb echt wat aan u gehad. Toen ik u anderhalfjaar terugin de tram tegenkwam vroeg u mij iets en ik heb besloten daar niet echt op in te gaan, niet omdat ik dat niet wilde, maar meer omdat het op dat moment geen goed idee was om te doen..Ik denk vaak terug aan bepaalde tijden en dan wou ik dat ik andere keuzes had gemaakt. Ik wil u nogmaals bedanken voor alles mevrouw Lotte, u bent echt een topvrouw. Please keep that in mind.'

En wat ben jij een topmeid! En wat heb ik een topbaan…

Neomi Lotte geeft Nederlands op het Oranje Nassau College in Zoetermeer. Haar column ‘Alleen zij gaat over de streep. Nu wordt het spannend, wat doet de klas?’ werd op deze site meer dan 400.000 keer gelezen.