‘Erma, ik wil hier na 1 december écht niet zijn, deze nacht was een hel’

9 december 2016

Al jaren is ze pleegmoeder, Erma Tigelaar. Haar pleegzoon is net 26 geworden en het gaat goed met hem. Tot de onderverhuurder van zijn flat er een puinhoop van maakt en zijn huurcontract ontbonden wordt. De jongen komt op straat en niemand lijkt zich voor hem in te zetten. Het systeem werkt tegen hem en de jongen besluit om een nacht door te brengen in de nachtopvang. Het breekt Erma’s hart en zij maakt zich zorgen om hem, ook omdat iedereen een jongen die al zijn hele leven in de jeugdhulpverlening zit, zo laat vallen. Dit is haar verhaal.

Vandaag is hij jarig! De afgelopen jaren reden we naar zijn flat om daar te proosten op zijn nieuwe levensjaar. Helaas dit jaar daar geen slingers aan de wand.

Afgelopen zomer kwam hij trots met zijn auto op bezoek. Hij had werk, een eigen flat. Hij straalde. Hij had alles goed op orde. We genoten van zijn verhalen, dat hij zo goed in zijn vel zat.

Ik had hem wel gewaarschuwd voor de onderhuur van zijn flat. Aangezien hij voor langere tijd naar zijn biologische familie in Londen was geweest, had hij zijn flat onderverhuurd aan een kennis. Dit mag niet, weten we allemaal. Maar zou ik dit ook niet overwegen, als ik begin twintig zou zijn, en zo makkelijk een paar centen extra kan verdienen?

Helaas bleek die kennis niet zo’n beste vent. Huiselijk geweld. Dossier politie en ambulance. Kortom, de woningbouw heeft zijn huurcontract ontbonden. Terecht. Ik heb zelf onderhuur aangepakt bij woningbouwcorporaties en als er geklaagd wordt door omwonenden en instanties, dan moet je optreden. Snapt hij zelf ook.

Maar hij was in paniek. Dan is hij weer zo kwetsbaar. Geen vader en moeder om op terug te vallen. Hij schaamde zich ook. Gelukkig belde hij mij en vroeg om hulp. Hij wil weer naar Brabant komen. Naar ons. Hij heeft hier vrienden wonen uit zijn studietijd.

Ik ging aan de slag. Dacht dit met mijn netwerk in Brabant wel even te regelen. Dat viel vies tegen. Door de nieuwe wetgeving kan je, als je met hulpverlening te maken hebt, niet zomaar van regio ruilen. Je moet toestemming krijgen voor ‘regiobinding’. Daar ben ik nu al drie weken mee bezig en het is nog niet rond. Ik ben er verontwaardigd, verdrietig en boos om geweest.

Waarom? Omdat de hulpverlening in Utrecht, vanaf de dag dat de woningbouw de brief naar onze pleegzoon over onderhuur heeft verstuurd, niks meer voor hem heeft gedaan. Hoe kan je een jongen zo aan zijn lot overlaten? Hij is in totale paniek vorige week een nacht gaan slapen in de nachtopvang in Eindhoven. Tussen de gebruikers en alcoholisten. Om te zien met eigen ogen waar hij in het uiterste geval terecht zou komen na 1 december. ‘Erma, ik wil hier na 1 december écht niet zijn, deze nacht was een hel.’ Mijn hart brak.

Zijn bewindvoerder die onredelijk doet omdat hij de stad wil verlaten. Moeilijk doet met geld vrij maken om zijn spullen ergens te kunnen opslaan. Instanties die niet samenwerken, je van het kastje naar de muur sturen. Mensen die zeggen terug te bellen en dit niet doen.

Nogmaals, hij is fout geweest met de onderhuur. Maar hoe kan je een jongen, die een groot deel van zijn leven in de jeugdhulpverlening heeft gezeten, zo laten vallen? Dat doet mij pijn. Dan werken er niet de juiste mensen op de juiste plek. Hadden de afgelopen weken voor mijn pleegzoon niet zo heftig hoeven te zijn geweest, als zijn mentor er écht voor hem was geweest. Als hij zijn ex-weekendpleegouders en ons niet had gehad, was hij misschien wel afgegleden. Dan pak je uit wanhoop toch de fles of een joint? Dan eindig je toch letterlijk in de goot?

Natuurlijk hebben we onze logeerkamer aangeboden, maar dat is het laatste wat hij wil. Hij wil eerst zijn zaakjes zelf proberen te regelen. Zijn eigen fouten herstellen. Daarnaast weet ik door mijn eigen werkervaring hoe het werkt. Heb je al een dak boven je hoofd, kom je onderaan de lijsten van crisisopvang etc. Hij wordt 26, wil een kamer voor zichzelf.

1 december moest de sleutel worden ingeleverd bij de woningbouw. Ik merkte de dagen daarvoor, dat hij in totale paniek was. Hij heeft toen ook zijn ex-weekendpleegouders om hulp gevraagd. Die wonen dichterbij op dit moment. Zij hebben er uiteindelijk ook voor gezorgd dat zijn spullen zijn opgeslagen en hebben hem nu even in huis genomen. Even rust.

Als het goed is horen we deze week of hij ‘regiobinding’ krijgt voor de gemeente Den Bosch. Uiteindelijk heb ik bij de maatschappelijke opvang een ‘engel’ gevonden. Een vrouw die haar vak verstaat. Weet wat deze jongeren nodig hebben. Dan kunnen we weer een uitkering gaan aanvragen, kan hij werk gaan zoeken en komt hij op de wachtlijst voor crisisopvang. Die tussentijd gaan we zijn slaapplek wel overbruggen met lieve mensen om hem heen.

Hij hoort niet thuis in de nachtopvang. Hij heeft geen verslaving, geen strafblad. Hij is gewoon een keer fout geweest en wordt daar nu voor gestraft. Een harde levensles. We gaan uiteindelijk voor een goede afloop. Een fijne, nieuwe plek voor hem.

Proost lieve jongen! Op een mooi, nieuw levensjaar!

Erma Tigelaar werkte jarenlang met haar partner als gezinshuisouder voor jeugdzorg. Inmiddels is ze moeder van een dochter en pleegouder van twee jongens. Ze schrijft een blog over jeugdzorg op http://geboreninonshart.nl/