Boekenruilbeurs

1 februari 2021

Ik heb mijn leerlingen in december voor het laatst ontmoet in ons lokaal. We zeiden: 'Tot 4 januari' en we dachten er niet aan net als in 2019-2020 toen we in mijn vorige mentorklas zeiden: 'Tot 16 maart' dat het wel eens veel langer kon gaan duren. Hoe en wanneer gaat Rob Bekker zijn leerlingen van het ISK weer zien? Een boekenruilbeurs maakt iets mogelijk.

In september ging ik met mijn nieuwe klas naar drie boekhandels, met de boekhandelaren voor-besproken hoe laat ik éénderde van mijn groep daar af zou leveren en dat ik naar de kassa zou komen als ik werd gebeld door een leerling dat alle zes leden van het groepje een leesboek hadden uitgekozen. 

In onze vierde schermlesweek nu was het tijd om de boeken weer onderling te ruilen, elke leerling gaat door in een boek dat vier klasgenoten dit schooljaar al hebben gelezen. Ik verzamel de korte boekverslagen tot een geheel dat op een genomen moment in mijn lessen terecht zal komen.

Een deel van wat ik online de afgelopen dagen met de klas besprak was dus hoe we de boeken fysiek konden laten rouleren. Ze hadden goede ideeën vorige week vrijdag in de brainstorm, we zouden elkaar ontmoeten op het ruime Utrecht Centraal Station. Daar hoefden we verder niet veel voor te regelen behalve een tijd afspreken. Een tijdblok en een dwingende volgorde opdat iedereen het boek kon meenemen dat zij/hij online had gekozen. De boeken goed laten schoonmaken, was nog een bezorgd advies. Niets vergeten? Of toch maar niet op deze manier doen want misschien bleven ze na het ruilen nog even hangen en misschien liep er dan een handhaver in de buurt die etnisch profilerend door mijn clubje zou worden aangezogen...

Twijfel bij mij, ik ging her en der checken en dan gebeurt er wat meestal bij het draagvlakken gebeurt: stagnatie in de benen doordat het hart trager is gaan werken dan de hersenen. Ik was onomkeerbaar de fase van het overleg ingegaan. Ik had de lijntjes gezien en kon ze nu niet meer on-zien. Dit kon ik onder de vlag van de school niet organiseren zoals mijn taalgezellen het hadden verzonnen. Daar ging ik met mijn mooie plannen voor een boekenruilbeurs. In de groepsapp laste ik de ontmoeting af, er zou gewoon regulier schermles zijn.

Ik legde het aan de klas voor tijdens die les en ze gingen opnieuw ‘aan’ met voorstellen hoe ze het één-op-één konden klaren, zonder dat ik een meeting ging regelen. Als ik dit tik zijn de eerste foto’s van een boek dat van de een naar de ander gaat gepost. Ook zijn er twee boeken letterlijk gepost, die lagen bij mij thuis, eerder al in het lokaal opgehaald. Binnen Utrecht duurt bezorging twee dagen, naar Oudewater zijn dat er drie.

Vanmiddag fietste ik na weken radiostilte eindelijk contact met mijn AZC-er op de afgesproken tijd naar de Joseph Haydnlaan met vier boeken in de tas. Voordat ik daar mijn verloren schaap trof fietste er een andere taalgezel het terrein op. Hij ging op bezoek bij zijn moeder die een jaar later dan hij in Nederland arriveerde. Ze hadden nu samen in Overvecht kunnen wonen op de negende etage aan een dreef maar omdat hij hoogtevrees heeft, hebben ze dat afgeblazen. Hij had hard gefietst en was blij om naar haar toe te gaan. En toen kwam mijn boekenman met een COA-dame die even was meegelopen naar de apotheek ook langs de receptie. Ik liet hem zelf kiezen uit de  plastic tas die ik op een van de buitentafels had gelegd. Hij koos De telduivel – Hans Magnus Enzensberger, een boek dat ik jaren geleden met veel plezier heb gelezen. Hij hoort wat ik zeg en toch duurt het een paar seconden voor hij begint te praten. Ik geef netjes antwoord op alles:
'Hebt u het gelezen?'
'Houdt u van lezen?'
'Krijgt u daar geen oogpijn van?
Dat zijn nog eens andere vragen dan: 'En met jou?'

Toen ik wegfietste voelde ik diepe ontroering over hoe de ogen en de monden van deze twee van mijn 20 taalgezellen stonden. Wat fijn dat ik ze even trof. Wat fijn om echte mensen te ontmoeten.

Rob H. Bekker is leerkracht op Ithaka Internationale Schakelklassen in Utrecht.