Ze is 12 jaar en ze baalt dat ze altijd 'compleet uit haar stekker gaat...'

23 december 2015

Een twaalfjarig meisje komt bij Marlies Bras op gesprek om een oplossing te zoeken voor haar boze buien. De knuffeldraak en -paard in de kamer helpen om er woorden aan te geven. Maar ze missen nog een dier - een deel van de puzzel, een deel van wie het meisje is. Samen gaan ze op zoek. 'Jij hoeft even niet meer te beschermen,' zegt ze tegen draak.

Twaalf jaar is ze, en ze baalt ervan.

Ze baalt ervan dat ze elke keer weer 'compleet uit haar stekker gaat', zoals ze dat zelf noemt. Waarom gebeurt dat keer op keer?' Vraagt ze zich hardop af.

Ze kan geen één positief punt bedenken aan haar buien.
Het levert haar enkel ellende op.

'Als dat waar is', zeg ik haar. 'Stop dan met uit je stekker gaan.'

Ze kijkt me aan met een schuin gezicht:
'Is goed', lacht ze.
'Vertel jij mij maar hoe ik dat moet doen'.
'Geen flauw idee', geef ik haar terug.
'Ik kies niet voor die buien, dat doe jij! Het lijkt me dus dat jij degene bent die dat zou moeten weten.'
'Als ik dat wist, dan zou ik hier toch niet zijn', antwoordt ze kortaf.
Daar heeft zij een punt.

'Dan wordt het tijd om uit te gaan zoeken waarom je uit je stekker gaat', zeg ik beslist.
Dus zoekt ze drie knuffels uit.
Drie knuffels die overeenkomen met drie stukjes in haar.

'Dit paardje is zo sterk', begint ze.
'Dit paard heeft power en voelt zich goed.
Hij kan de wereld aan.'

'Deze draak doet boos.
Heel boos.
Ze spuugt vuur.
Ze spuugt vuur naar alles wat in de buurt komt.
Terwijl anderen vaak helemaal niets verkeerds doen.
Ze is echt heel naar.
Ik snap niet waarom ze zo doet.'

'Misschien weet jij het nog niet.
Maar Paard weet het heel goed,' geef ik haar mee.

Voorzichtig pakte ze het paardje op en kijkt hem strak in de ogen.
'Ja', zegt ze zacht.
'Hij weet het wel.
Volgens Paard mist er nog iemand.
Er mist nog iemand die er ook bij hoort'
Langzaam staat ze op.
Ze staat op en loopt naar de kast.
Eén voor één gaat ze de knuffels langs.
Ze pakt ze op en plaatst ze terug.
'Ik weet het nog niet', zegt ze zoekend.
'Ik weet het nog niet helemaal zeker.'

Dan trekt ze een laatje open.
Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht.
'Die!' zegt ze beslist.
'Dat is m.'

Voorzichtig pakt ze een klein varkentje uit het laatje.
Ze draagt hem alsof het een kostbare schat is.
Zorgvuldig geeft ze het varkentje een plekje vlak achter de draak.

'Hij is de reden waarom Draak vuur spuugt.
Draak beschermt varkentje tegen de buitenwereld.
Draak wil niet dat anderen hem pijn kunnen doen.
Ze zorgt ervoor dat ze op grote afstand blijven.
Daarom spuugt Draak vuur.
Daarom probeert ze de anderen bang te maken en te verjagen.
Ze doet het allemaal voor dit kleine varkentje.
Kijk nou toch. Wat een schatje is het. En wat is hij klein.
Ik wist niet dat dit varkentje bestond
Maar Draak blijkbaar wel.
Draak wist het.
Draak wist dat dit kleine varkentje beschermd moest worden tegen de boze buitenwereld.
En ik had nog wel een hekel aan de draak.
Nou voel ik me schuldig'
Met tranen in haar ogen staart ze naar de grote draak en het kleine varkentje.

Ik denk niet dat iemand wat heeft aan jouw schuldgevoel', antwoord ik haar, terwijl ik naar de dieren voor haar wijs.
Even zwijgt ze.
'Nee', antwoordt ze.
Eigenlijk moet ik Draak dankbaar zijn.'
'Eigenlijk wel', antwoord ik haar.
'Hoe is het eigenlijk met Draak?', vraag ik
'Die is moe', zucht ze.

Lees verder.

Marlies Bras, kindertherapeute, schrijft regelmatig verhalen over opvoeding en onderwijs op haar blog