Wat ik je vragen wil: Waarom maken volwassenen keuzes voor kinderen?

6 januari 2015

Samen met Annelijne (13 jaar) heeft Marlies Bras een nieuwe rubriek opgezet. Een vraag-en-antwoord rubriek. Briefwisselingen om elkaar beter te leren begrijpen en om meer inzicht te krijgen in elkaars leven. In dit tweede deel vraagt Annelijne aan Marlies waarom volwassenen keuzes maken voor kinderen. 'Weet je Annelijne, ik was er even stil van toen ik je mail las. Ik vind het heftig om te lezen dat je hier na al die jaren nog steeds last van hebt. Wij volwassenen hebben vaak geen idee wat onze beslissingen voor gevolgen hebben voor kinderen.'

Hallo Marlies,

Toen ik in groep 3 zat hebben mijn leerkrachten voor mij bepaald dat ik moest blijven zitten.
Ze zeiden dat dat ik het niet goed deed.
Later bleek dat mijn rekenen heel goed was. Maar mijn taal niet.
Het bleek dat ik dyslexie had.
Als zij mij toen hadden gevraagd hoe het met mij ging en wat ik ervan vond, had ik vast en zeker gezegd dat ik rekenen makkelijk vond en dat ik absoluut niet wilde blijven zitten.
Ik heb nog steeds last van die beslissing.
Ik vind het oneerlijk dat mij helemaal niets gevraagd is.
Daarom is mijn vraag aan jou:

Waarom maken volwassenen keuzes voor kinderen en laten ze kinderen niet zelf meebeslissen? (Hoe oud ze ook zijn)

Groetjes,
Annelijne

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Hoi Annelijne,

Mijn eerste gedachte toen ik je vraag las was:

'O dat heb ik ook gedaan.'
Toen ik jaren geleden juf was, heb ik ook kinderen laten zitten.
Ik heb ze niet gevraagd of zij het ermee eens waren.
Dat kwam toen nog niet in me op.

Ik dacht toen ik je vraag las: 'Ik moet die kinderen opsporen en alsnog vragen wat zij ervan vonden.'
Maar toen ik je woorden even liet zakken, liet ik dit plan varen.
Ik zou dat voornamelijk doen voor mijn eigen gemoedsrust.
Ik hoopte dat die kinderen zouden zeggen: 'Ach, nee hoor juf, het maakte niets uit. Het was een goed besluit. Wij vonden het prima.'

Maar het is niet prima.
Dat weet ik inmiddels.
Ik weet dat uit de onderzoeken die ernaar zijn gedaan.
En ik weet het vooral van jou.
Ik herinner me onze eerste ontmoeting nog heel goed.
Dat is alweer zo’n vijfenhalf jaar gelden.
Je was net acht.
Eén van de eerste dingen die je zei, was: 'Ik zit in groep 3. Voor de tweede keer. Maar ze hebben het fout. Ik hoor in groep 4.'
Jouw stellige woorden maakte toen al indruk op me.

Weet je Annelijne, ik was er even stil van toen ik je mail las.
Ik vind het heftig om te lezen dat je hier na al die jaren nog steeds last van hebt.

Wij volwassenen hebben vaak geen idee wat onze beslissingen voor gevolgen hebben voor kinderen.
We nemen die beslissingen meestal met de beste bedoeling.
We willen er echt geen kwaad mee doen. We staan gewoon niet stil bij de consequenties.
We nemen een beslissing omdat we denken te weten wat het beste is voor onze kinderen.

Toch is er ook nog een andere reden.
We nemen, denk ik, ook beslissingen voor onze kinderen omdat we niet te veel last op hun schouders willen leggen.
Misschien kan ik een voorbeeld geven om uit te leggen wat ik bedoel.

Toen mijn oudste dochter in groep 2 zat, was ze niet gelukkig.
Ze zat niet op haar plek op school.
Ze was elke dag verdrietig en boos.
Wij vonden het als ouders heel moeilijk om te zien dat ze niet gelukkig was.
Uiteindelijk hebben we besloten om haar naar de Leonardoklas te doen.
Dat was een andere klas, binnen dezelfde school.
We hebben haar gevraagd wat zij ervan vond, maar we hebben haar niet mee laten beslissen.
De reden die we hadden was de volgende:

We wisten niet zeker of ze in deze klas wél gelukkig zou worden.
Daarom namen wij die beslissing voor haar.
Daarmee namen wij ook de volledige verantwoordelijkheid op ons, als zou blijken dat het niet de juiste beslissing was.
We wilden niet dat zij zichzelf daar verantwoordelijk voor zou voelen of zichzelf de schuld zou geven als het niet liep zoals we hoopten.

Dat is wat ik zo lastig vind in deze situaties, Annelijne.
Ik vind het heel belangrijk dat kinderen een stem hebben bij dit soort beslissingen.
Zo’n beslissing heeft per slot van rekening invloed op de rest van hun leven.
Aan de andere kant wil ik niet dat kinderen de verantwoordelijkheid voor het slagen of niet slagen op hun schouders voelen drukken.
Die verantwoordelijkheid hoort in mijn ogen nog niet bij kinderen. Die hoort bij volwassenen.
Ik ben er nog niet helemaal uit.
Ik zoek nog naar een middenweg.

Groetjes,
Marlies

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Hoi Marlies,

Dat is een middenweg.
Die heb ik ook meegemaakt.

Toen ik op een andere school zat, ben ik een jaar eerder naar de bovenbouw gegaan.
Ik wilde dat zelf heel graag.
Ik heb een gesprek gehad met de juf en mijn ouders.
De juf luisterde naar mijn mening.
Ze zei dat ze me niets kon beloven, maar dat ze mijn mening mee zou nemen.
Zij zou uiteindelijk beslissen.
Ik mocht dus wel zeggen wat ik ervan vond.
Als de beslissing verkeerd uit zou pakken, zou dat niet mijn verantwoordelijkheid zijn.
De juf had namelijk de beslissing genomen.
Zo kan het dus ook.

Groetjes,
Annelijne

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Hoi Annelijne,

Zo kan het dus ook.
Dat is misschien wel de middenweg.

LEES VERDER.

Marlies Bras was tot 2007 leraar in het basisonderwijs in Rotterdam. Nu heeft ze een praktijk voor Integratieve Kindertherapie. Dit is haar website.