‘Uit zichzelf vertelt ze dat ze de tafels helemaal niet kan en ook nooit gaat kunnen’

9 februari 2016

Sommige kinderen hebben al op jonge leeftijd te maken met rotsvaste (negatieve) overtuigingen over zichzelf. Sas is zo'n meisje: ze heeft niet zoveel zelfvertrouwen als het gaat om rekenen en dat uit zich in boosheid. Haar leerkracht Heleen Iordens ziet haar worstelen met de tafels. Ze besluit een gesprekje aan te gaan om te proberen Sas weer gemotiveerd te krijgen.

De klas is bezig. De energie is rustig en het is zo'n heerlijk moment waarop onze prachtige schoolvisie ook in de praktijk blijkt te werken. Ik pak een stoel en ga zitten. Mijn blik gaat langs alle leerlingen en ik kan zomaar 5 minuten ongestoord gluren naar hoe ze bezig zijn. Ik blijf hangen bij Sas. Voor haar op tafel staat een houten bord waarmee de tafels geoefend kunnen worden.

Veel interessanter dan het materiaal vind ik haar houding die boekdelen spreekt. Ze heeft haar ellebogen op tafel gezet en ondersteunt haar kin met haar handen. Ik kijk een tijdje naar haar en als ze onveranderd zo blijft zitten, wenk ik haar. Ze haalt haar schouders op en komt naar me toe gestrompeld. Uit zichzelf vertelt ze wat een ongelooflijk stom spel dat wel niet is, dat ze de tafels helemaal niet kent en dat ze ze ook nooit gaat kunnen.

Als ze is uitgefoeterd, vraag ik haar of ze de tafel van 1 kent. ‘Ja, duh....’, is haar veelzeggende antwoord. Ik leg haar uit dat dat betekent dat ze sowieso al 20 van de 100 tafelsommen wél kent.

Voor het eerst zie ik haar wankelen in haar semi-stoere houding.

Ik besluit er nog een schepje bovenop te doen door haar te vragen of ze weet hoeveel 2x2 is. Ze vergeet even de houding die ze zich had aangemeten en vertelt uit zichzelf dat ze de tafels van 1,2,3,4,5 en 10 kent.

Er is een opening! Ik vraag haar alle tafelsommen die ze wél kent op het bord te leggen. Ineens staat ze rechtop en loopt met verende tred terug naar haar plek, waar het stomme tafelbord op haar ligt te wachten.

Ik laat me langzaam terug in mijn stoel zakken en bemerk een triomfantelijk gevoel in mijn buik en keel. Vanaf mijn plek sla ik haar gade en zie hoe ze, inmiddels met de tong uit haar mond, aan de slag is gegaan.

Ze is op dreef en als ik enige tijd later, tijdens een rondje door de klas, bij haar stil houdt, liggen er nog vier sommen niet op hun plek.

Sas kijkt me aan. Haar blik spreekt wederom boekdelen.
Zo ziet trots eruit!

Heleen Iordens is trainer, deugden-yogadocent, kindercoach en moeder. Daarvoor werkte ze als leerkracht, en voor haar blogs put ze uit die jarenlange onderwijservaring.