Stel dat op je bek gaan cool wordt

22 februari 2016

Stel je eens voor dat kinderen op school zien dat er leraren zijn die experimenteren, fouten maken en opnieuw experimenteren. Dat ze thuis van hun ouders zien dat zij ook nieuwe dingen uitproberen, relaxed opnieuw beginnen en blijven onderzoeken, experimenteren. Met een lach op hun gezicht. Hoeveel creatiever zouden kinderen dan blijven? En hoeveel leuker zou het leven van volwassenen én kinderen dan zijn? Sabine Wolters vraagt zich dat af, en schreef er dit blog over.

Stel dat we kinderen laten ontdekken wat we zelf ervaren hebben? Ze dat laten ervaren wat bij ons mislukt is. Zou het zo kunnen zijn dat ze op basis van eigen ervaringen veel sneller leren? Ze leren waar hun eigen grenzen liggen? En dat er bij hen misschien wel dingen gaan lukken die ons nooit gelukt zijn?

Wat zullen ze wel niet denken?
Wij volwassen, laten ons constant afschrikken door wat er ‘misschien’ komen gaat.
‘Stel dat het mislukt, stel dat het toch niet zo leuk is als ik had gedacht, stel dat m’n baas het niet goed vindt, dat gaat toch nooit lukken, zie je wel, etc, etc’.
Met als resultaat dat we zelden initiatieven nemen waarvan we niet eerst zeker weten dat ze goed uitpakken. Constant omringd met de zogenaamde ‘idea killers’, die we onszelf vertellen of die we van anderen horen.
‘Ik wil hier nog graag een nachtje over denken. Ach, dat kan mijn zoon van drie ook. Geen tijd, te druk. Zo doen we dat hier niet. Ik werk hier nog maar net, laat ik me nog maar even koest houden. Wat zullen de buren er wel niet van denken?’.

Wat nou als we onze ideeën gewoon een kans geven?
Stel dat je alles waarvan je niet weet of het lukt, wel probeert. Dat op je bek gaan cool wordt.
We gewoon weer fouten maken en kijken wat er mis ging, hoe we het beter kunnen gaan doen. Uitproberen, vallen, opstaan, verbeteren. Onze fouten, of beter gezegd, onze onderzoeken aan de grote klok hangen, zodat iedereen mee kan lachen én mee kan denken in geweldige oplossingen.

Mislukking bestaat niet, alleen feedback.
Beter spijt van iets dat je gedaan hebt, dan van iets dat je niet gedaan hebt. Net één keer vaker opstaan dan je gevallen bent.

Stel je eens voor dat kinderen op school zien dat er leraren zijn die experimenteren, fouten maken en opnieuw experimenteren. Dat ze thuis van hun ouders zien dat zij ook nieuwe dingen uitproberen, relaxed opnieuw beginnen en blijven onderzoeken, experimenteren. Met een lach op hun gezicht. Hoeveel creatiever zouden kinderen dan blijven? En hoeveel leuker zou het leven van volwassenen én kinderen dan zijn?

Hoeveel leuker zou het op school zijn wanneer we weten dat áls iets mislukt is, we de volgende dag gewoon opnieuw beginnen. Omdat we weten dat we aan het leren zijn en omdat dit bij het leerproces hoort.Bij het leerproces van kinderen én van volwassenen.

Wat zou jij doen als je wist dat mislukking niet bestond?
Waar zou je aan beginnen als je zeker wist dat het zou slagen?
Hoe zou jouw leven eruit zien als je alle vertrouwen had?
En wat zou dit voor het onderwijs betekenen als we hier nog veel meer van uit zouden gaan?

‘Iedereen wist dat het onmogelijk was. En toen kwam er iemand die dat niet wist’.

Ik wens je alle succes bij het onmogelijke!

Sabine Wolters is oud-leerkracht en nu eigenaar van trainingsbureau Jij InZicht, waar ze ook blogs schrijft.