'Rouwprotocollen blijven in de kast. Wat willen de kinderen...?'

20 mei 2014

Een collega van schoolleider Marleen van der Krogt wordt uit het leven gerukt.  Een moeder van twee opgroeiende kinderen in de bloei van hun kind-zijn, een geliefde vol met plannen voor de toekomst die er zo mooi uitzag, een vriendin, een juf… Daar staan ze dan als hecht team. De rouwprotocollen blijven in de kast. De kinderen worden gepolst. Wat vinden zij er  van? Hoe willen zij dit doen? Het zijn de vragen die zij altijd stelde, het zijn haar vragen. Ook nu, of juist nu moeten deze vragen gesteld. Aan haar eigen kinderen en aan haar 'school-kinderen'.  Wat volgt is een afscheid vanuit gevoel en verbinding met haar. Met gele ballonnen.

Het telefoontje …
Overrompelend. De wereld staat stil.
Verbijstering. Ongeloof.

Onze Collega heeft een ernstige val gemaakt en zal die dag nog overlijden.
Een Moeder van twee opgroeiende kinderen in de bloei van hun kind-zijn,
een Geliefde vol met plannen voor de toekomst die er zo mooi uitzag, een Vriendin, een Juf, een Collega…

Daar staan we dan als hecht team. De raderen gaan draaien en blijven dat doen, dagen lang.

Het bericht slaat in bij de collega’s, voor een deel ook vriendinnen.
De kinderen van onze Collega zijn ook 'onze' kinderen, kennen ze door en door, zitten bij ons op school.
De verantwoordelijkheid voelt zwaar. De kinderen moeten het weten, de ouders moeten ingelicht en wie allemaal nog meer?
Hoelang werkte ze er al? Meer dan 20 jaar. Ze kende de kinderen en hun ouders van binnen en van buiten.

In de teamkamer is het stil. Deze bizarre situatie vraagt om handelen. Van ons allemaal. Ieder op zijn eigen manier en toch verbonden met elkaar, met de familie, met de kinderen, met de ouders. Beschikbaar zijn voor haar kinderen, voor elkaar, voor de kinderen en de ouders.

De rouwprotocollen blijven in de kast, we volgen ons gevoel. Elkaar troostend, steunend en versterkend zullen we hier het allermooiste afscheid van gaan maken. Een afscheid dat past bij onze collega.
Een afscheid zonder protocollen, maar vanuit gevoel en verbinding met haar.

Vraag het de kinderen.
Wat vinden zij er zelf van?
Hoe willen zij dit doen?
Het zijn de vragen die zij altijd stelde, het zijn haar vragen.
Ook nu, of juist nu moeten deze vragen gesteld. Aan haar eigen kinderen en aan haar 'school-kinderen'.

De dag daarna is de school open.
Iedereen is welkom om bloemen te leggen, mooie woorden te schrijven, een bijzondere tekening te maken, koffie te drinken, te huilen en in stilte eigen verdriet te laten gaan.
Een bloemenzee omringd door tranen.

Het dringt nog niet door, lijkt nog onwerkelijk en soms heel even het besef.
Wat zal het stil zijn in de school zonder haar humor
zonder haar opmerkelijkheid
zonder haar deskundigheid
zonder haar duidelijkheid
zonder haar intense betrokkenheid bij de kinderen en collega’s
zonder haar groot en diepgeworteld vertrouwen in de kracht van ieder kind.

Het definitieve afscheid nadert.
De gemeenschapsruimte raakt steeds voller.

Alle kinderen en ouders zijn aanwezig. Oud-collega’s, ouders van vroeger, oud-leerlingen, andere betrokkenen bij de school. Ouders hebben het mooi gemaakt, heel mooi, sfeervol, met heel veel aandacht.

Schitterende bloemstukken gemaakt door alle kinderen van de stamgroepen.
Mooie woorden van collega’s, voorgedragen vanaf een met tranen doordrenkt papiertje.
Een Kunstwerk van haar eigen stamgroep, al haar kinderen op het podium, hun mooiste kleren aan.
De kaarsen.
De muziek.
Het gedicht van De Gele Ballon.

Een afscheid vol symboliek. De familie wil er bij zijn, aanwezig bij dit warme afscheid van de kinderen. Samen gaan we naar buiten, in de kleine handen de ballonnen met wensen.

Het is stil.

Samen zingen we ons Sterrenlied.
Samen een minuut in gedachten bij deze lieve Moeder, Geliefde, Dochter, Vriendin, Juf en Collega.
De Gele Ballon, in die paar dagen verworden tot een symbool van haar zonnige aanwezigheid.
Vliegt eenzaam weg, losgelaten door haar eigen twee kinderen.
Steeds verder van ons vandaan.
En in stilte zien we hoe de rest van de ballonnen haar volgt.

Daar staan we dan als hecht team.
Wat is het stil in de school.

Marleen van der Krogt is schoolleider op De Sterrenwacht in Hellevoetsluis. Onderdeel van de Stichting Katholiek Onderwijs Riviersteden. Ze heeft haar eigen blog.