Rommelig en bepaald niet vlekkeloos, maar een fijne lesdag

11 mei 2017

Mascha Groenman is nog maar net begonnen op deze school, als haar gevraagd wordt in te vallen in groep 5. Gelukkig had de meester een plattegrond gemaakt, zodat ze snel de namen kon leren. Maar ja, daarmee heb je dan nog niet de gewoontes en de gebruiken in deze klas onder de knie. En dat hadden haar leerlingen haarfijn in de gaten.

Vandaag mocht ik voor groep 5 staan. Een kleine, sociale groep. Ik kende de kinderen niet, maar gelukkig had de leerkracht een plattegrond gemaakt, zodat ik kon lezen hoe de kinderen heetten. Prachtige namen, waarvan ik een aantal nog nooit gehoord had. Ik moest ze een paar keer lezen en uitspreken om ze te kunnen onthouden.

De kinderen waren rustig binnen gekomen en pakten hun boek om te lezen. Het was stil. Ik zette de Timetimer en liep een rondje. Een enkeling gluurde omhoog als ik langsliep en een jongen vroeg me of ik zijn zusje kende: ‘Ze zit in groep 1, juf!’ Hoewel de meester het rooster flink volgepland had, besloot ik toch wat tijd te nemen om me na het lezen voor te stellen. Zo ‘hup’ beginnen met lesgeven leek me ook zo raar. Dus noemde ik mijn naam, vertelde ik dat ik sinds vorige week de juf ben ik groep 1 en vroeg ik wat zij van mij wilden weten. Ik zag kinderen omhoog schuiven op hun stoel en en merkte op dat de interesse gewekt was. Een aantal kinderen stak een vinger op. Van te voren had ik eigenlijk niet goed bedacht wat zij me zouden kunnen gaan vragen en een beetje nieuwsgierig naar wat ze graag wilden weten, was ik wel. ‘Heeft u huisdieren?’ luidde de eerste vraag. Nou, dat was een makkelijke…. ik weidde uit over het konijn, dat in onze tuin woont, omdat we allemaal allergisch zijn. Ik maakte me op voor de volgende vraag. ‘Hoe heet je konijn?’ Goh…nou ook die kon ik goed beantwoorden. Vlekje kreeg nog nooit zoveel aandacht als vandaag. Ook de derde vraag kon ik met gemak beantwoorden: ‘Hij is wit met zwarte vlekjes.’

Toen er echt geen vragen meer te bedenken waren over zwart/wit gevlekte Vlekje in zijn hok-met-ren in de tuin, besloot een meisje dat ze mijn leeftijd graag wilde weten. ‘44?!! Mijn moeder is 28!’ en mocht ik vertellen of ik kinderen heb. ‘Een zoon van 17 en zo groot (ik wees ergens boven mijn hoofd) en een dochter van 13.’ Een van de jongens vertrouwde me toe dat zijn zus ook 13 is. Hij straalde toen ik hem vroeg of ze ook zo chagrijnig kon zijn, net als Dochter. ‘Echt wel!’ Na mijn woonplaats (‘Hee, daar woont mijn nichtje ook!’) moest ik toch echt starten met de rekenles, anders kregen we het drukke programma nooit af. We rekenden, deden aan taal en begonnen net aan spelling toen ineens iemand riep dat twee kinderen eigenlijk net omgekeerd moesten zitten van de meester. Ik inspecteerde de plattegrond en constateerde dat het volgens de plattegrond inderdaad andersom moest. Het tweetal keek wat beteuterd en aantal kinderen besloot dat ze zich ermee moesten bemoeien. Ik liet ze ruilen van plaats en om de boel te sussen en niet in te gaan op het ‘welles-nietes’ spel dat de andere kinderen gestart waren, gaf ik het paasontbijt de schuld: daarna ben je per ongeluk zo gaan zitten. De twee knikten me opgelucht toe en de les kon door.

Na spelling vierden we een verjaardag. Ik bewonderde het jarige meisje op de stoel en vierde uitbundig. Want zo doe ik dat bij verjaardagen. De jarige Job straalde. Natuurlijk wist ik niet dat er maar 1 kind mee mocht de klassen rond en dat dat pas aan het einde van de dag mocht, dus sprongen de jarige en haar gevolg dankbaar in het ontstane ‘gat’ en besloot de jarige dat zij twee kinderen meenam om gelijk de klassen rond te gaan. Ze werd direct weer teruggebracht door de juf van groep 6, die mij op de hoogte bracht van de schoolafspraak. Drie verontwaardigde, maar toch ook wat schuldbewuste meisjes kwamen met traktatie de klas weer binnen. Hoewel ik best genoot van het sociale groepje, was ik blij even een half uurtje pauze te kunnen nemen en te eten. Daarna gingen we door voor het knutselgedeelte: Moederdag. Een bloem moest het worden. Iedereen had er zin in. Hoewel de kinderen druk waren en er gelopen werd en door elkaar gepraat, was de sfeer goed, hielpen de kinderen elkaar en was iedereen trots op de bloem die ze maakten. Ik kon niet anders dan ook trots zijn. Ineens was het tijd en ruimden we samen op. Ik had een fijne dag, maar besefte ook dat het vast rommeliger was dan bij de meester en dat ik zeker niet alles vlekkeloos had laten verlopen. Ik gaf bij de deur de kinderen een hand en kreeg van de jarige Job een dikke knuffel: ‘Ik zou willen dat je elke dag mijn juf was! Je bent zo lief!’

Hoewel rommelig en bepaald niet vlekkeloos: een fijne dag!

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste Pdd-NOS en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog.