Overtuigingen en intenties bij onderwijsvernieuwing: 'Wat wil je bewijzen of wat wil je bijdragen?'

23 maart 2013

Robert Tannemaat leest de afgelopen dagen meerdere artikelen over de ontwikkelingen in het onderwijs, waarin nieuwe stromingen worden afgemeten aan gewenst wetenschappelijk bewijs. Dit komt bijvoorbeeld naar voren in het nieuwste nummer van Onderwijs Innovatie en in het artikel van Karl Raats.  Maar 'wetenschap' is niet altijd de oplossing. En blind najagen van nieuwe stromingen ook niet, meent Tannemaat. Hij gelooft dat het gaat over wat eronder, in jezelf gebeurt en dat is waar Karl Raats in zijn artikel ook mee afsluit. 'Het is de intentie en je eigen overtuiging van waaruit je doet wat je doet, die maakt hoe het resultaat eruit ziet.'

Als je vanuit je eigen frustratie over dat het ‘onderwijs niet werkt’ nieuwe stromingen implementeert, is de kans erg groot dat je je frustratie inbrengt in wat je doet. En dan dus meer krijgt van wat je al hebt. En als je als wetenschapper niet kan of wil begrijpen wat de essentie is van nieuwe stromingen over vrijer leren, dan zal je ook altijd ‘wetenschappelijk’ bewijs vinden om je onderzoek te onderbouwen.

Het maakt dus niet zozeer uit hoe je het benaderd, het gaat over je eigen intentie. Wat wil je met wat jij doet in het onderwijs? Wil je je eigen mening bewijzen of wil je werkelijk bijdragen aan een vorm waarin kinderen (kleine mensen) op kunnen groeien tot autonome capabele grote mensen die met plezier en kracht hún leven leven?

Wat je (on)bewust geloofd wat waar is, doet er toe in deze. En dus ook wat je werkelijke intentie is van de acties die je doet. Ga zelf eens op onderzoek uit. Wat geloof je eigenlijk wat waar is en waarom is dit zo belangrijk voor je? Kijk naar je drijfveren. Geeft dit kinderen werkelijk de ruimte en mogelijkheid om blije, autonome grote mensen te worden? Vraag het ze zelf. Laat ze zelf aangeven wat ze nodig hebben, want ze weten het echt wel.

Het gaat er vaak namelijk niet over wat wij als volwassen allemaal vinden van het onderwijs, het probleem is veelal dat wij als volwassenen denken dat we weten wat goed voor ze is.  Op dat moment vergeten we namelijk te luisteren en kijken naar waar het kind werkelijk om vraagt. Ze zijn geen incapabele wezens die wij als volwassen moeten redden of vormen. Dat is in mijn ogen juist dé meest belemmerende overtuiging die we als volwassenen kunnen vasthouden in deze groeispurt van het onderwijs.

Laten we eerst zorgen dat we zelf begrijpen hoe je werkelijk op kan groeien tot autonome, krachtige, blije mensen die op een gelijkwaardige manier samenleven.

Robert Tannemaat

Robert werkt met De Groeierij om kinderen, jongvolwassenen en hun ouders weer in verbinding te brengen met het leren en leven vanuit plezier en passie. Dit is zijn blog.