Over wetten, regels en het persoonlijke geluk van kinderen: 'Sorry, het systeem zegt...'

13 februari 2016

Het klinkt vaak heel logisch uit de mond van een volwassene. Het klinkt vaak heel logisch uit de mond van een directeur, een rechter, een ouder of een leerkracht: 'We zitten nu eenmaal vast aan systemen, aan regels, aan wetten.' Maar hoe leg je dat uit aan een kind? Leg je uit dat een systeem, regels of wetten boven iemands persoonlijke geluk gaan? Want zo kán het voor kinderen zijn. Marlies Bras tekent haar gesprekken op: 'Sorry. Ik weet het. Maar je juf had een tijdelijk contract. Er zijn andere leerkrachten die recht hebben op die baan.' 

Ik wil mijn juf terug.
Ik wil geen vreemde nieuwe.
Ik wil deze.
Ik hield van haar.
Ik was gelukkig bij haar.

Sorry.
Ik weet het.
Maar je juf had had maar een tijdelijk contract.
Er zijn andere leerkrachten die meer recht hebben op die baan.
Ik weet dat zij een fantastische juf was en dat je je eindelijk gelukkig voelde.
Maar ja,
het systeem zegt…..

Ik wil niet meer naar papa.
Ik hou vreselijk veel van hem,
maar ik kan er niet meer tegen dat hij elke keer zegt dat het mama haar schuld is.
Ik kan niet meer tegen dat geruzie en geschreeuw.
Het doet me zo’n pijn van binnen.
Ik wil eindelijk eens rust

Sorry.
Ik weet het.
Maar volgens ons Nederlands rechtssysteem hebben beide ouders recht op jou.
Ik weet hoe hard je van binnen huilt,
Ik weet hoeveel pijn het je allemaal doet.
Maar ja,
het systeem zegt…

Ik wil zo graag naar die school.
Ik weet dat ik het kan.
Ik heb het echt in me.
Ik zal er alles, alles, alles aan doen,
want ik kan het echt.

Sorry.
Ik weet het.
Maar volgens jouw cito score kom je niet in aanmerking voor die school.
Ik weet dat je het kan.
Ik weet dat je het in je hebt.
Maar ja,
het systeem zegt…

Ik wil mee.
Ik wil meedoen.
Ik weet dat ik te jong ben,
maar ik heb het niveau.
Ik kan het aan.
Als ze me maar de kans geven, dan kan ik het ze laten zien.

Sorry,
ik weet het.
Maar volgens de regels moet je tien zijn.
Jij bent acht-en-een-half.
Ik weet hoe gedreven je bent.
Ik weet welke kwaliteiten je in je hebt.
Maar ja,
het systeem zegt…

Ik wil niet meer naar school.
Thuis voel ik me zo gelukkig.
Maar elke dag dat ik wakker word en bedenk dat ik naar school moet,
heb ik zo’n buikpijn en voel ik me doodongelukkig.
Ik pas daar niet.
Ik heb wat anders nodig dan wat ze me daar kunnen geven.
Ze doen allemaal hun best,
maar ik pas gewoon niet.

Sorry.
Ik weet het.
Maar volgens de wet op de leerplicht moet je naar school.
Ik weet dat je je doodongelukkig voelt.
Ik weet hoe ziek het je maakt.
Maar ja,
het systeem zegt.

 

Weet je wat…
Ik stop ermee.
Ik stop met sorry zeggen.

Lees verder.

Marlies Bras is kindertherapeute en werkt vanuit een eigen praktijk. Zij publiceert vaker blogs op haar website.