Over veiligheid en gevoelens: 'Hij voelt zich rot, dus moeten wij dat ook voelen'

16 juli 2016

Mascha Groenman ziet de frustratie van haar zoon. En - als gevolg - de paniek  van haar dochter. De ruzie en onmacht waarin haar kinderen met elkaar terechtkomen, maakt grote indruk.  Mascha voelt het appèl en rijdt naar huis.  Een gesprek volgt, dat nu leidt tot een blog over een snikkende Dochter en een boze Zoon, over veiligheid en gevoelens. 'Hij voelt zich rot, dus moeten wij dat ook voelen.'

Nog niet zo lang geleden, ging het moeizaam met Zoon. Hij was boos en bang en kon zijn emoties niet duiden. Dat veroorzaakte boze woede buien, waarin we onmachtig tegenover elkaar stonden. Ik wilde helpen, hij liet het niet toe. Ik had niet de juiste tools.

Eens per week waren Zoon en Dochter na schooltijd 45 minuten samen alleen thuis. Op een dag kreeg ik telefoon op de school waar ikzelf les geef. Een snikkende Dochter aan de andere kant. Mijn buik krampte samen van ellende. Ze huilde en trilde. “Zoon is heel boos. Hij zegt dat hij mij gaat slaan als ik zijn buurt kom. Ik lig nu in bed met de telefoon.” Ik hoorde haar stem overslaan.

Voorzichtig vroeg ik Zoon aan de lijn, maar ze durfde niet naar hem toe.
Ik beloofde gelijk naar huis te komen. In de auto dacht ik…. en dacht ik….

Het was onmacht van zijn kant. Hij voelt zich rot, dus moeten wij dat ook voelen. En zijn zusje is duidelijk aanwezig. Ze zingt, ze danst, ze praat, ze zingt…. en alles is hem te veel. Luidruchtig eten, zelfs haar ademhalen kon hij niet aan. Niet te vrolijk, niet te blij…

Thuis heb ik een gesprek gevoerd met hem over veiligheid en gevoelens. Over hem. Over zijn boosheid en zijn spijt daarna. Hij huilde….

Toen we van de week aan tafel zaten, flitste dit voorval door mijn hoofd. Want hoewel het al lang geleden lijkt, is de herinnering nog levend.
Gelukkig gaat het goed nu. Ze keken elkaar aan, Zoon en Dochter en kregen vreselijk de slappe lach. Om helemaal niets natuurlijk, want dat lacht het lekkerst. Dat heeft een maaltijd lang geduurd. De stukjes aardappel sproeiden vrolijk over tafel, de wangen werden steeds roder.

Ik heb achterover geleund en genoten van mijn kinderen, die elkaar vonden in de lol die ze hadden.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-NOS en dyslexie heeft en de jongste hoog-/meerbegaafd is.