Over grenzen stellen: Haar antwoord is duidelijk: ‘Nee!’

10 mei 2015

De dochter van Kim Veldpaus wil nog één baantje trekken in het zwembad, maar haar zwemjuf wil dat ze uit het water gaat. De juf bespreek het met Kim, die eigenlijk wel trots is op haar dochter. Ja, trots. Dat ze 'nee' durft te zeggen. Lees hieronder waarom.

De afgelopen weken komt het steeds weer voorbij in de krant en op internet: 'nee' zeggen in de opvoeding. In de uitzending van Zembla over opvoeden ('Ouders van nu'), artikelen als ‘Nee hoeft geen nee te blijven’ of juist ‘Opvoeden is vaker nee-zeggen.' Laat dat nou precies zijn wat mij als mens, moeder en kindercoach steeds bezig houdt…

Het is een gewone maandagmiddag als mijn dochter Isa haar zwemles heeft. De groep ligt de laatste vijf minuten nog met de stagiaire in het water, spelend. De juf loopt nog even haar kantoortje in en spreekt me in de loop naar de kleedhokjes aan: 'Het is me er een, die van jullie, ik zeg haar net: ''Nog één baantje'', maar ze kijkt me aan en zegt heel zelfverzekerd: ''Nee''.'

Ik blijf staan en kijk bijna stralend naar de juf: 'Ik vind het heerlijk dat ze dat doet!'

Ook de juf is duidelijk, kinderen mogen alles tegen haar zeggen, maar géén nee! Ze vertelt over haar waarden ‘consequent zijn’ en ‘luisteren’, maar ook dat ze vandaag gewild had de opmerking over dat ene baantje niet gemaakt te hebben, nu móest ze de strijd aangaan…

Wat volgde was een gesprek over kinderen en nee-zeggen, twee op ’t eerste gezicht totaal verschillende visies die elkaar toch ergens vinden…

Als kind en zelfs als volwassene zei ik nooit nee. Dat durfde ik niet. Ik voelde haarfijn aan wat de verwachtingen van anderen waren en probeerde daar zo goed mogelijk aan te voldoen. Niet meer wetend wie ik was, wat ik vond, wat ik wilde en uiteindelijk een burn-out waren voor mij het gevolg. In de afgelopen jaren heb ik veel geleerd als het daarom gaat en één daarvan is het nee-zeggen.  Niet als ‘nee’ om me af te zetten tegen, maar gewoon als keuze die het beste voelt voor mij en mijn gezinnetje, het mag duidelijk zijn dat overal ‘ja’ op antwoorden echt niet haalbaar is.

Nu heb ik dus een meisje die dat ook heel goed kan. Ze weet wat ze wil (en wat niet) en ze is duidelijk in haar communicatie op een, voor een vier-jarige, behoorlijk correcte manier… Wat waren haar opties?

Ze moet nog één baantje zwemmen, maar ze wil niet…

• Ja zeggen en het doen, ‘want je moet luisteren’, maar zelf last hebben van het niet uiten van wat ze zelf wil.


• Ja zeggen,  eventueel beginnen en zodra de juf met anderen bezig is stoppen en gaan spelen.


• Boos worden, dwars en tegendraads of het op een huilen zetten.


• Nee zeggen, want dat is zoals ze het op dit moment zelf voelt.

Ik ben oprecht blij dat Isa nu kan kiezen voor de laatste optie en nee antwoordt als dat is wat haar gevoel haar ingeeft, wat niet wil zeggen dat ze dat baantje niet hoeft te zwemmen… dat weet ik niet.

Wat er op dat moment in het zwembad gebeurt is tussen haar en haar juf. Hoe het uitpakt is ook tussen hen. Als de juf besluit consequent te zijn en ‘de strijd’ aangaat voor dat laatste baantje is dat prima, zij is de juf, zij kan het beste bepalen of het nodig is dat dat ene baantje nog gezwommen wordt en nagaan wat (voor haar) het belang ervan is.

Isa kan er alleen maar van leren. Zij mag nee zeggen, maar mag ook leren wat dat met anderen doet en hoe zij daarop reageren. Dat kan ze alleen leren door het te doen op verschillende momenten, bij verschillende personen en te ervaren wat voor reactie ze krijgt. Door die ervaring leert ze ieders grenzen kennen en bepaalt ze vanzelf of ze nee zegt of het toch maar wel doet.

Als moeder sta ik achter haar, sta ik achter het feit dat ze nee zegt en zal ik er voor haar zijn om haar op te vangen, als ze boos is of verdrietig. Ik zal naar haar luisteren, horen wat ze zegt of met haar meevoelen, zal ik doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt om goed voor haar te zorgen… zónder oordeel… ook als dat betekent dat ik nee tegen haar zeg om trouw te blijven aan mezelf, zelfs als dat betekent dat mijn nee een ja wordt, na Isa gehoord te hebben.

Want wat je visie ook is, consequent, meegaand, straffend of belonend, er is geen handleiding voor het grootbrengen van kinderen.

LEES VERDER.

Kim Veldpaus is moeder van de 4-jarige Isa en woont in Someren.