Kim Veldpaus

Ik ben Kim Veldpaus. Ik ben 29 jaar. Sinds begin 2014 ben ik kindercoach in mijn eigen praktijk ‘Kindercoach Kim’. Ik ben moeder van Isa én ik ben weduwe.

Zo’n vijf jaar geleden was ik gelukkig samen met Stefan en 7 maanden zwanger van ons eerste kindje. Daarnaast was ik leerkracht in het basisonderwijs, mijn werk was mijn passie en ik genoot van de groei die ‘mijn kinderen’ me ieder jaar lieten zien, niet zozeer cognitief, maar vooral in hun persoonlijkheid, hun zelfvertrouwen en zelfbeeld.
Dat wat ik zelf nooit gehad had, wilde ik de kinderen in mijn klas ontzettend graag meegeven.

Tot begin oktober 2010. Op dat moment kreeg Stefan te horen dat de kanker terug was, uitgezaaid, ongeneeslijk. Voor mij was dat het begin van een zoektocht, de zoektocht naar mezelf. Ik realiseerde me voor het eerst dat ik altijd geleefd had naar de verwachtingen van anderen, naar ‘wat hoort’ en met het idee het voor alle anderen goed te moeten doen, had ik geen idee van wie ik was of wat ik wilde.

Met hulp van een lieve vriendin ben ik mijn eigen levenspad gaan bewandelen, met vaak vallen en opstaan leerde ik veel over mezelf. Ik werd me bewust van mijn sensitiviteit, mijn intuïtie en mijn inlevingsvermogen en leerde de kracht daarvan kennen en gebruiken. Ik besloot te stoppen in het onderwijs en mijn hart te volgen.

Dat heeft me gebracht waar ik nu sta. Samen met Stefan en Isa heb ik genoten van de mooie momenten in de tijd die ik met hen samen nog gehad heb. Daarnaast ben ik een opleiding tot kindercoach gaan doen en ben ik mijn eigen praktijk gestart, zodat ik nu kinderen kan begeleiden in hun zoektocht naar wie zij zijn en kan begeleiden als coach bij gedwongen afscheid nemen.

Want ook ‘gedwongen afscheid nemen’ houdt me bezig. Naast mijn eigen rouwproces heb ik ook het rouwproces van Isa van dichtbij en bewust meegemaakt. Ik heb Isa zoveel mogelijk op haar manier betrokken bij het ziek zijn en het overlijden van haar papa… ‘dood’ en het gesprek daarover zijn voor ons mooie, moeilijke en intense momenten samen. Ik merk hoe goed dat is voor haar, maar ook voor mij en schrijf daarom ook graag over onze ervaringen, voor mezelf en om ze te kunnen delen met anderen. Ik hoop op deze manier andere ouders en kinderen te bereiken die ook te maken hebben met ‘gedwongen afscheid nemen’, ik hoop het taboe rond ‘de dood’ te kunnen doorbreken zodat we onze kinderen hierin de ruimte en steun kunnen geven die zij nodig hebben.