Ouderpraat: 'Geen twijfel mogelijk, mijn dochter hoort hier'

29 maart 2012

Elsbeth Teeling ontdekt als moeder van Keet nieuwe kanten van zichzelf. De liefde voor de voetbalsport heeft ze zelf niet van huis-uit meegekregen. Maar de ontwikkeling van haar dochter leidt haar een onverwachte kant op. Haar blog.

Het was al een tijdje duidelijk. Keet wilde op voetbal. Ze spaarde voetbalplaatjes, speelde altijd met een bal en had het liefst haar FC Barcelona-shirt aan. Ik dacht dat het misschien over zou gaan en zei: “eerst je zwemdiploma’s A en B halen, daarna mag je op voetbal.” Dat zou nog wel even duren.
Ik zag mezelf namelijk nog niet langs de lijn staan op druilerige koude zaterdagochtenden. Ik heb geen teamsportachtergrond en vond het niet erg om dat in stand te houden. Het leek mij wel leuk als Keet op gitaarles zou gaan. Het schijnt ook heel goed te zijn om al vroeg te beginnen met een instrument en ze geeft nu trouwens al leuke optredens weg met haar kleine akoestische gitaar.

Maar de liefde voor de bal bleef. En het zwemdiploma bleef uit. Dat Sinterklaas haar een FC Twente-bal gaf, droeg ook niet bij aan mijn ontmoedigingsbeleid.

In een vlaag van verstandsverbijstering stelde ik op een dag voor om na een ochtend vrijzwemmen eens door te fietsen naar de voetbalclub waar ook meisjesteams schenen te zijn. Met Google maps in mijn hand en Keet achterop, fietsten we door Utrecht vv Zwaluwen, op Kanaleneiland. En de hemel brak open. Ze straalde, haar motoriek veranderde.  Ze baalde dat we geen bal bij ons hadden en ze keek gebiologeerd naar de wedstrijd die aan de gang was.

Hier was geen twijfel mogelijk, Keet hoorde hier.

Eenmaal thuis surften we naar de website van Zwaluwen en wat bleek: het meisjes F-team zocht nieuwe teamgenoten. Toen ik een paar dagen later het nummer belde dat bij de oproep stond, bleek dat de meisjes op donderdag trainden en dat ze direct mee mocht doen.

Mijn principes (niet meer dan twee sporten), mijn angst voor het verliezen van de vrije zaterdagen en mijn negatieve gedachtes over de zijlijn waren inmiddels als sneeuw voor de zon verdwenen bij het zien van zoveel verrukking op Keets gezicht.

We zijn maanden verder. De F1 M van Zwaluwen doet het goed. Sinds de zomervakantie zijn bijna alle zaterdagen zonnig geweest en zijn we vaak met het hele gezin op het voetbalveld te vinden. Als ‘we’ vroeg moeten spelen gaat haar vader meestal mee. Maar als het even kan gaan we samen.

“Mamma, jullie mogen best fanatiek zijn hoor,” had Keet bij de eerste wedstrijd gezegd. En zo ontdek ik kanten van mezelf die ik nog niet kende. Sta te juichen langs de kant. Moedig de meiden luidkeels aan. Ben beretrots dat ze de meeste wedstrijden van de jongens winnen. De taferelen van de SIRE-reclame hebben we gelukkig nog nauwelijks meegemaakt. Bij de meisjes van Zwaluwen gaat het tot nu toe allemaal fanatiek, maar positief en wat zijn ze lief voor elkaar.

Gisteren kreeg Keet haar vriendenboekje terug van Iza, haar nieuwe voetbalvriendin. Ik keek er in en zag dat ze bij de laatste vraag “wat ik wens voor jou”, had ingevuld: “dat je ook topscorer wordt.”

Misschien had ik vroeger toch ook een teamsport moeten gaan doen…

Elsbeth Teeling schrijft op haar blog Zondagskind over ouderschap. Ze is moeder van Keet (7) en Teun (1). Half april verschijnt haar debuut Relax Mama! Een boek om een relaxte moeder te zijn, worden en te blijven.