Ook durven gymmen moet je oefenen

23 juni 2017

‘Ik stak mijn duim op: “Je kunt het helemaal zelf!”’ Joep is een kleuter die de kat uit de boom kijkt, of het nu gaat om de gymles of om verven. Als er tijd is, helpt leerkracht Mascha Groenman hem een eindje op weg, maar soms moet hij het echt zelf doen.

Daar is Joep. Hij is vier jaar, heeft heldere blauwe ogen en lichtblonde stekeltjes. Het is een gevoelig mannetje: hij houdt er niet van om aangeraakt te worden, ervaart pijn intens en voelt ‘nee’ als een harde persoonlijke afwijzing. Joep kijkt de kat uit de boom. Hij kijkt sowieso veel; dat is hoe hij leert. Hij kijkt en kijkt en wacht tot hij het veilig genoeg vindt. Joep houdt van bouwen. In de ‘grote’ bouwhoek maakt hij prachtige en vooral hoge gebouwen. Hij verzoekt mij steeds om te komen meten: is dit gebouw al hoger dan de juf? Hij trekt ook conclusies: ‘Nog een hoofd erbij!’ Als het af is, gooit hij de toren om. Dan heeft hij de grootste lol, vooral als ik doe alsof ik schrik. Want van harde geluiden houd ik niet. En hij ook niet.

Gymmen vindt hij niet zo leuk. Hij kleedt zich keurig om en gaat dan op de bank zitten kijken. En dat mag. Want ook durven gymmen moet je oefenen. Vorige week deden we een estafette waarbij we steeds een blok naar de overkant moesten brengen. Sanne wilde dat best doen, maar alleen samen met mij. Ik vroeg Joep of hij me wilde helpen: met Sannes hand vast, kon ik het blok niet tillen! Joep aarzelde even, maar besloot toen dat hij best wilde helpen. Met z’n drieën renden we naar de overkant, waar Joep het blok in de hoepel legde. Tijdens de hele estafetteloop rende hij de beentjes onder zijn lijf vandaan, blokken versjouwend. Ik bedankte hem voor zijn fijne hulp. Hij besloot dat hij me daarna ook wel wilde helpen bij het ‘hoepeltje verwisselen’ en hield mijn hand vast, terwijl hij me wees naar welke hoepel we het best konden rennen. Zijn ogen straalden en zijn blonde stekeltjes waren nat van het zweten.

Vanmorgen wilde Joep verven. Dat mocht natuurlijk. Ik was druk met  een groepje kinderen die zonnen knipten en plakten, dus ik kon hem niet helpen toen hij plakband nodig had. Hij keek me peinzend aan en aan zijn blik zag ik dat hij wilde gaan huilen. ‘Ik weet zeker dat jij er een oplossing voor vindt!’ beloofde ik hem. Na enig denkwerk schoof hij zijn stoeltje bij, pakte het plakbandapparaat en toog naar het schilderbord. Samen met een ander kind hing hij vakkundig zijn papier op: schots en scheef en met genoeg plakband voor minstens 10 papieren. Toen diende zich een volgend probleem aan: het dichtdoen van het verfschort. Omdat ik nog steeds druk was met de zonnen, adviseerde ik hem iemand anders om hulp te vragen. Hij aarzelde weer, maar deed het toch. Hij verfde wat strepen op het papier en was toen klaar, zei hij. Want:’Ik wil er nog één maken!’ Ik knikte hem begripvol toe. Vanachter mijn plakkende groepje keek ik toe hoe Joep opnieuw het stoeltje bijschoof, plakband pakte, een papier regelde en het vastplakte. Hij keek of ik het zag. Ik stak mijn duim op: ‘Je kunt het helemaal zelf!’ Joep straalde.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog.