Nieuw op een school zijn kost tijd, voor leerkracht en leerling

17 mei 2017

Observeren, dat is de tactiek die Mascha Groenman hanteert als ze begint op haar nieuwe school. Goed om zich heen kijken, goed luisteren en alles in zich opnemen, in de hoop zich alles zo snel mogelijk eigen te maken. Dat is ook wat ze herkent als ze een meisje van 4 in de klas krijgt dat net gevlucht is uit Syrië en de taal nog niet machtig is.

Mijn eerste week op een, voor mij, nieuwe school met nieuwe collega’s, een ander gebouw, nieuwe ongeschreven regels en nieuwe geschreven regels en nieuwe ouders en nieuwe kinderen. Ik deed wat ik altijd doe als iets nieuw is voor mij: ik observeer. Ik bekeek en beluisterde en hoopte dat ik op deze manier alles me snel eigen zou maken. Ik heb altijd haast en hoop dan dat ik snel ingeburgerd ben, zodat ik me thuis voel en mijn eigen gang kan gaan en iets kan toevoegen aan een team.

Op mijn vorige school dronken we ’s morgens voor de kinderen kwamen samen een kop koffie(-achtige substantie). Samen de dag beginnen vond ik eigenlijk altijd wel prettig. Dus stond ik op mijn nieuwe werkplek om 8.10 uur bij het koffiezetapparaat. Alleen. Er kwam iemand binnen, tapte koffie en verdween even snel weer. Ik maakte een innerlijke notitie: hier wordt niet samen aan de dag begonnen. Tijdens het buitenspelen zocht ik een collega op om een praatje mee te maken. Zo deed ik dat op mijn vorige school ook. Maar dat was hier niet de bedoeling: we verspreidden ons over het plein om alle kinderen in het vizier te houden en bij te staan. De bel ging trouwens ook precies na 15 minuten. Ook dit alles sloeg ik op. Toen om 14.30 uur de kinderen naar huis gingen, ruimde ik op, keek ik na en besloot ik in gevecht te gaan met het kopieerapparaat. Daarvoor moest ik langs de koffiekamer en toen ontdekte ik dat het team zich daar verzameld had om samen koffie of thee te drinken. Dat gebeurde op mijn oude school (bijna) nooit. Ik ging er bij zitten met een kopje thee en sloeg ook dit op om te onthouden.

Aan het einde van de week, mocht ik juf zijn van groep 1: de groep die ik tot de zomervakantie mag draaien op donderdag en vrijdag. Ik was al een keer wezen kijken en had daarom al een en ander opgeslagen, zodat ik zo veel mogelijk hetzelfde zou doen als mijn duo. De kinderen druppelden binnen. Zo ook R., een klein meisje van net 4, gevlucht uit Syrië, de Nederlandse taal niet machtig. Haar bruine ogen keken me recht aan. Ze nam plaats op haar stoeltje in de kring en bungelde met haar beentjes. Onderwijl keek ze. Ze keek en keek en keek. De gewoontes had ze gedurende de eerste dagen al opgepikt en dat gaf haar duidelijk een gevoel van veiligheid. Ze draaide daarin dapper mee. Tijdens speeltijd week ze niet van mij zijde. We hebben samen gepuzzeld, getekend en gekleid. Hele emmers klei hebben we verwerkt tot rolletjes en poppetjes, ondertussen kijkend naar de andere kinderen die spelend hun weg kozen en contact maakten met elkaar. Ik kan me niet voorstellen wat dit kleine meisje meegemaakt moet hebben, wat ze gezien heeft en gevoeld. Maar dat nieuw in een school zijn tijd kost, dat begrijp ik volkomen.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-NOS en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog.