Nabijheid van moeder en kind: 'Houd je de twee bij elkaar, dan ben je trouw aan de natuur'

23 december 2013

'Het moederlichaam lijkt meer en meer het uitgangspunt te worden voor optimale zorg. Buidelen en kangoeroeën zijn in opkomst, al worden ze nu vaak nog  ‘positieve interventies’ genoemd. Dat klinkt mooi, maar de werkelijke interventie is het uit elkaar halen van moeder en kind.' Marianne Vanderveen-Kolkena vertelt vanuit eigen ervaring op kiind.nl hoe zij de gevolgen van een stressvolle (vroege) jeugd van moeder op kind doorgegeven zag worden en verbind dit aan theorieën en onderzoeksresultaten. 

Het grote belang van nabijheid, voor nu en later!  - december 2013 verschenen op kiind.nl

Op 26 januari 1967 werd mijn jongere zusje geboren, prematuur en dysmatuur. Mijn moeder beviel thuis en mocht daar op het nippertje blijven met haar kleine baby. Wel was het de eerste tijd duidelijk dat Karin nog niet klaar was voor de wereld. Ze sliep en sliep maar en verroerde vrijwel geen vin. Het voeden lukte niet en mijn zusje kreeg kunstmatige zuigelingenvoeding.

Voor de meeste ouders is een vroeggeboorte een totale overrompeling, een heftige levensgebeurtenis, die je na ontslag uit het ziekenhuis niet zomaar achter je laat. Ik heb mijn moeder daar nooit op die manier over gehoord, maar dat kwam wellicht omdat Karin thuis geboren was. Desondanks was de start niet zoals die had moeten zijn. Het is niet ondenkbaar dat mijn moeder en mijn zusje er allebei levenslang de gevolgen van hebben ondervonden. Mijn moeder stierf in 2006 en mijn zusje in 1999, slechts 32 jaar oud. Ze hadden het bestaan allebei jarenlang als loodzwaar ervaren. Dat uitte zich in te veel roken, te veel drinken, depressiviteit, een tekortschietend gevoel van eigenwaarde, geregeld ziek zijn en gebrek aan een stabiele partnerrelatie.

Tot een aantal jaren geleden beschouwde ik deze gebeurtenissen als een ongelukkige samenloop van omstandigheden, maar ik ben er steeds meer de samenhang van gaan zien. Mijn kernconclusie? Mijn moeder heeft in haar jonge jaren veel gemist van wat ze als kind had moeten krijgen: onbezorgde liefde en aandacht, ouders die haar behoeften zagen en trots op haar waren, die haar aanmoedigden haar talenten en vaardigheden te ontdekken en te ontplooien. Haar neurologische ontwikkeling liep schade op: ze werd angstig en onzeker.

Lees verder.

Marianne Vanderveen - Kolkena is lactatiekundige en tekstschrijver. Ze heeft de boeken 'Koester je Kleintje' en 'Slapen met je baby' naar het Nederlands vertaald.