'Michael luistert niet! En kiest voor de moeilijkste weg'

29 mei 2017

Met een wat onsamenhangend verhaal vliegt Sabine, de gedragswetenschapper, vlak voor het einde van de lesdag het lokaal van Ronald Heidanus binnen. Of hij haar wil helpen Michael op school te houden. Hij mag nog niet naar huis! Eerst een gesprek. Dat er iets is voorgevallen, kan hij nog net uit haar woorden opmaken. Twee minuten later gaat de bel. Zijn blog: 'Michael luistert niet! En kiest voor de moeilijkste weg!' 

Ik wens mijn leerlingen een fijne dag en loop naar Michael. Wanneer ik de hoek om loop richting de achtervang - Time-Out -, zie ik Michael mij met een vaart passeren. Rustig volg ik Michael naar zijn klas. Met een zwiep gooit hij de deur open, loopt naar zijn tafel en gooit zijn spullen in zijn tas. Mijn collega - die de dag nog aan het afsluiten is - kijkt wat verwonderd naar wat Michael doet.

In de deuropening blijf ik staan en vraag neutraal: ‘Hey Michael, ik zie dat je gehaast bent. Wat is er aan de hand?’
‘Niks! Ik ga naar huis,’ moppert hij en stampvoetend loopt hij op mij af.

Ik zet een stap naar achter. Michael heeft en neemt duidelijk de regie. Ik volg. In de ruimte die ik hem geef stem ik mijn volgende stap af op zijn energie. Vertrouwen in de positieve keus die hij zal maken leg ik een hand op zijn rechter onderarm. Licht contact om in verbinding te blijven.

‘Michael, ik zie dat boos bent. Het lijkt me nu niet slim om zo de taxi in te stappen. Wellicht maak je een keus waar je later niet prettig bij voelt. Ga eens even rustig zitten!?’

Het samenkomen van onze energieën bracht de omkering. De stoel van de werkplek net buiten de klas schuif ik naar achteren en begeleid Michael totdat hij zit. Hij ploft neer. Ook ik ga op een stoel zitten, dichtbij en een beetje van hem afgewend. Ik leg de leiding weer bij hem. In de dialoog die volgt legt Michael uit dat hij dient na te blijven voor wat er eerder die dag is gebeurd. Het wordt mij duidelijk dat er voor hem juist heel veel onduidelijkheid is…

Langzaam breng ik Sabine in het verhaal. Zij had mij tenslotte om hulp gevraagd en ben toch wel benieuwd naar haar rol en of ik de twee weer nader tot elkaar kan brengen.

‘Ik luister niet naar haar!’
Heldere taal. Nieuwsgierig vraag ik door.
‘Zij praatte streng tegen mij en ik luister niet naar mensen die streng praten!’Duidelijk!

'Is dat alles’, vraag ik Michael, die mij wat verbaasd aankijkt. ‘Weet juf Sabine ook dat je daarom niet luistert?’
‘Nee!’ volgt na een wat vertwijfelende blik. Die twijfel grijp ik aan om de leiding weer over te nemen en stel voor dat Michael zijn uitleg met Sabine gaat delen. ‘Want als juf Sabine dit niet weet, hoe kan zij dan begrijpen dat jij zo dwars en boos reageert?’

Met een instemmende knik staat Michael op. Iets in zijn lichaamshouding stemt mij niet tevreden. Het is de aarzeling. Ik stel voor om met hem mee te gaan en samen lopen we naar de achtervang waar Sabine wacht. Kort leid ik het gesprek in en wend mij tot Michael met de uitnodiging om haar dat wat hij niet fijn vindt te delen.

Stilte vult de ruimte…
Als een standbeeld staart Michael mij aan. Zijn onzekerheid zet hem op slot.

Lees verder

Ronald Heidanus werkt in het VSO en schrijft regelmatig over zijn onderwijspraktijk op een eigen blog.