Meesters, juffen en andere pedagogen: 'Gooi die boeken eens in de hoek'

6 augustus 2015

Tien dagen 'onderging' Marlies Bras in 2013  het culturele zomerfestival Oerol op Terschelling.  'De manier voor veel volwassenen om weer even terug te gaan in de tijd; waar onverklaarbare dingen nog niet verklaard hoefden te worden; waar je je ongegeneerd kon laten meevoeren in spel en fantasie; waar verwondering de gewoonste zaak van de wereld was'. Met haar eigen en andere kinderen komt ze in magische wereld  terecht.  'Deze ervaringen kunnen nóóit onze reken-  of taallessen evenaren.' 

'Cool, dit is waar ik de hele tijd al op hoopte', vertrouwde een jongen van een jaar of tien me fluisterend toe. Intussen kropen we één van de twee metershoge ballonnen in aar we tijdens een voorstelling al zo’n vijftig minuten ademloos naar hadden zitten te kijken. Ik enigszins twijfelend voorop, mezelf afvragend waar ik nu weer terecht zou komen. De jongen direct achter me, ongeduldig en nieuwsgierig wat hij daarbinnen aan zou treffen. Anderhalf uur lang werd de stilte regelmatig verbroken door kreten als  'Cool', 'Hoe kan dat nou' en 'WOW'. Al die tijd zat hij dicht naast zijn moeder met een grote glimlach op zijn gezicht.

Geruisloos liepen ze achter de drie mannen in lange jassen aan, mijn twee meiden, terwijl de regen nu en dan uit de lucht gutste. Zo stil mogelijk volgden ze de vreemde mannen, op zoek naar de kleinste geluidjes die verspreid door het bos te beluisteren waren. Zachte geluidjes uit telefoons op stokken, gezoem uit hoge hoeden. Vol bewondering luisterden ze naar de klanken van de muziekdoosjes die minutenlang zachtjes door het bos galmden. Een half uur lang liepen ze muisstil en uiterst geconcentreerd door het natte bos.
Ademloos keken ze vanonder hun fleecedekentjes naar het meisje dat bij windkracht zeven moeiteloos ondersteboven maar kaarsrecht  op de in de lucht gestoken armen van haar partner balanceerde. Vol verbazing observeerden ze hoe het meisje zich zonder te kijken achterover liet vallen in de hoop dat haar partner daar zou staan om haar op te vangen. Vol ongeloof keken ze hoe het koppel de harde wind negeerde en samen handenvol kegels door de lucht jongleerden. Een tiental kinderen zat bewegingsloos en met grote ogen naast elkaar te kijken naar het acrobatenstel dat ons een klein uur vermaakte met hun liefdesverhaal.

Wat dacht die tienjarige jongen bij het binnenkruipen van die metershoge ballon? Wat hoorden mijn meiden, terwijl ze daar door het bos slopen op weg naar het volgend magisch geluidje? Waar droomden die kinderen onder hun dekentje van, terwijl ze een weggerolde kegel door hun handen lieten glijden?

Lees verder

Marlies Bras is kindertherapeute en werkt vanuit een eigen praktijk. Zij publiceert vaker blogs op haar website.