Marja in de klas van Carm: ‘Nu is het onze beurt om te vertellen hoe het moet!’

28 augustus 2012

Marja van Bijsterveldt was vorige week op bezoek bij de kinderen op Antonius Abt in Engelen. Ze kwam daarmee de belofte aan leraar Carm Barten na die haar in april tijdens het DenkGroterDebat van Fontys expliciet uitnodigde eens een kijkje te komen nemen. De minister van Onderwijs keek enigzins verrast op toen de kinderen het woord namen en de regie voerden. ‘Nu is het onze beurt om te vertellen hoe het wél moet in het onderwijs!’

Speciaal voor vandaag heeft hij een nieuw, netjes gestreken blouse aangetrokken. Toegegeven dat ik ’s morgens ook even nagedacht heb of ik deze dag gewoon mijn witte sneakers kon dragen. Vanwege de hitte heeft Martijn zijn blouse even over zijn stoel gehangen. Ik zit naast hem en geef hem uitleg over de volgende spellingsles.

Concentreren is niet zijn sterkste kant en hij krijgt individuele instructie, omdat hij moeite heeft met spelling en rekenen.
Martijn heeft heel andere talenten. Hij is zeer creatief en iedereen in de groep weet hoe goed hij kan skateboarden. Hij is nieuwsgierig en denkt altijd net even verder na. Zijn meest favoriete weetjes zijn de algemene. Voornamelijk over actuele zaken. Hij weet precies hoe we uit de recessie kunnen komen en hoe je later veel geld kunt verdienen.

Het bezoek kan nu elk moment komen. Het klokkijken is inmiddels geen probleem meer en hij trekt alvast zijn blouse aan. Vandaag is het zijn dag. Hij zal vandaag het gesprek leiden met de minister van Onderwijs, Marja van Bijsterveldt. Eindelijk kan hij zijn ongerustheid uitspreken over de huidige plannen binnen het onderwijs. Bovendien heeft hij  een oplossing gevonden voor de crisis in Griekenland die hij graag met haar wil delen, net zoals hij dat laatst in de kring met ons heeft gedeeld.

Iets later, vanwege een uitgelopen persconferentie, komt Minister van Bijsterveldt op de voet gevolgd door de fotograaf, woordvoerster en Directie Primair Onderwijs de klas binnen. Ze wisselt haar colbert om voor een vestje en attendeert de fotograaf erop dat dit niet combineert met haar rokje, dus of hij alleen foto’s wil maken van de bovenkant. We mogen haar al bijna Marja noemen.

De kinderen gaan in de kring zitten en Van Bijsterveldt neemt plaats naast Martijn. Ik word door de kinderen vriendelijk verzocht niet in de kring plaats te nemen. ‘Nu is het onze beurt om te vertellen hoe het wél moet in het onderwijs!’

Met verbazing en groeiende trots bekijk ik vanuit de tweede ring hoe Martijn het gesprek start en het in goede banen leidt. Hij legt haar uit wat het belang is van de extra begeleiding die hij krijgt. Bovendien vind hij dat de politiek juist moet investeren en zorgen voor goed onderwijs als ze later ook goede ministers willen.

De kinderen delen de zorg over de groepen die ze te groot vinden worden, waarom ze zo graag veel nieuwe boeken in de schoolbieb willen hebben, dat ze de tijd die ze kwijt zijn met alle toetsen graag willen gebruiken om de tafels boven de tien te oefenen en waarom het belangrijk is om een leraar te hebben die je serieus neemt.

Al gauw leggen ze uit dat ze elke vrijdagmiddag gaan “plannen” en dat ze dan een vlot willen bouwen. Van Bijsterveldt luistert met veel interesse en bekijkt het plan. ‘Voor kleuters is dit nog moeilijk’, vervolgen ze. ‘Niet voor ons, want wij zijn al zelfstandig.’

Even komt er een discussie op gang over het boek Het leven van een Loser. Volgens Martijn is het namelijk geen loser, maar juist een held en moet de minister dit boek zeker eens lezen.

Na het antwoord op de vraag of er champagne aanwezig is in de minibar van de blauwe Mercedes, kijkt de chauffeur zo opvallend mogelijk op zijn horloge in de hoop dat de hint Van Bijsterveldt bereikt. Dit blijkt te lukken, want ze vraagt of er iemand ter afsluiting nog een laatste vraag heeft.

‘Weet u dat onze school heel bijzonder is?!’ Waarna ze ten slotte toch nog wel nieuwsgierig vraagt waar je dit in terug ziet.
‘Wij zijn heel creatief, mevrouw!’