‘Maar jij werkt toch ook in het onderwijs!?’: verslag van een ouderavond

26 januari 2016

Als Ronald Heidanus naar de ouderavond van zijn zoon gaat en daar te horen krijgt ‘Maar jij werkt toch ook in het onderwijs?’, realiseert hij zich dat hij daar toch echt vooral zit als vader. En dat juist het feit dat hij vader is hem met zijn neus op de feiten drukt over wat een kind nodig heeft om te kunnen leren en groeien. Zomaar een ouderavond in groep 4.

Wij zijn op tijd, maar in de klas lijkt het uit te lopen. De kookwekker iedere tien minuten lijkt niet doeltreffend genoeg. Wanneer er een ander ouderpaar naast de grote tafel op een bank neerploft kijken we elkaar wat bedenkend aan. Bij mij de twijfel. Zijn we dan misschien toch te laat? Of te vroeg?

Met een zwaai wordt de deur open gegooid. Een rood, gespannen gezicht volgt twee ouders die het lokaal uitsnellen. De planning gaat niet geheel volgens plan. Samen met mijn vrouw loop ik in het spoor van de juf naar binnen. Ik neem plaats op de stoel van een groep 4-der.

Wat volgt is een uitgebreide uitleg van hoe het jaar praktisch is gestart, waar de juf en ook de kinderen aan gewerkt hebben en wat haar ervaringen zijn tijdens het werken met onze zoon. Ik luister en wacht geduldig op het moment dat we het gaan hebben over de voortgang. De secondes tikken weg.

Want samen met mijn zoon hebben we afgelopen zomer hard gewerkt aan zijn ‘matige’ werkhouding van vorig schooljaar. Thuis vertelde hij dat het nut van lezen hem ontging en dat rekenen niet begrepen werd. Tekenen, knutselen, uitvinden, zich verwonderen over vindsels en verhalen verzinnen, dat was wat hem bezig hield. Dagdromen als focus.

In de Ardennen rekende hij met stenen en takken. Thuis werd met geschreven bouwinstructies gebouwd, telde hij hoeveelheden en rekende hij de prijs en maten van de benodigde materialen uit. Kwartjes vielen. De tijd en wil om alles te lezen volgde, net als de klok.

Het eerste vijftal op de kookwekker verstrijkt en de juf laat een nieuwe rekenbak zien. Ik zie mijn kans schoon. De vraag of zij zou willen uitleggen hoe hij de bak gebruikt rolt over mijn lippen. Tegelijk met dat ik in de huid van mijn zoon probeer te kruipen, voel ik een wat ongemakkelijk gevoel naast me ontstaan. Na wat onderwijskundige termen ineens een wat felle vraag van de juf:

‘Maar jij werkt toch ook in het onderwijs!?’

De vraag overvalt me. Verbaasd valt er een ijzige stilte. Een paar seconden. In het vacuüm van tijd en verbazing leg ik het inleven in mijn zoon uit. Ook mijn verwachting over het gesprek van tien minuten, de voortgang, leg ik neer. En bovenal, dat ik hier ben als ouder.

Achteraf ben ik de juf dankbaar. Dankbaar om de bewustwording dat ik ouder ben. Dat onderwijs mijn passie is; ik geniet van ontwikkeling en wil weten hoe mijn eigen kinderen maar ook andere mensen zich ontwikkelen. Dankbaar dat onderwijs geen vaststaande rekenbakstructuren met wat dure termen zijn, maar een over-en-weer leren ont-wikkelen. Vooral dankbaar ben ik voor het inzicht dat ‘ouder zijn’ mijn allerbelangrijkste verantwoordelijkheid en ‘taak’ is. Ik werk in het onderwijs, dat klopt. En misschien wel daarom zie ik dat kinderen en jongeren hunkeren naar betrokkenheid, inleving en begrip van ouders. Of is het alleen mijn verlangen?

Oh, en de voortgang bespreken we een volgende keer, zonder kookwekker en met alle tijd.

Dit blog verscheen eerder op onderwijsmoment.nl

Ronald Heidanus is leraar in het speciaal onderwijs, op het Brederocollege in Breda, onderdeel van stichting Het Driespan/Koraalgroep.