Liever een oprechte dankjewel dan een ‘En wat zeg je dan……?’

24 april 2016

‘En wat zeg je dan……?’ Als kinderen een cadeau krijgen, zijn er altijd wel mensen die er als de kippen bij zijn om deze zin uit te spreken, nog voor het kind zelf heeft kunnen bedenken wat het zal doen. Leerkracht en moeder Mascha Groenman maakte dat ook mee, en voelde weerstand tegen die woorden. Respect en vriendelijkheid vindt ze belangrijk, maar dan wel oprecht, en niet omdat anderen dat willen. Zo ervoer ze laatst ook in de IKEA met haar dochter.

Het is vrijdagmiddag en na een drukke werkweek loop ik samen met mijn man en dochter in Ikea. Mijn tempo ligt op dit tijdstip niet meer zo hoog, dat van mijn dochter echter wel. Ze huppelt voor ons uit de winkel door, terwijl ze op elke stoel even gaat zitten, alle kussens even aanraakt en alle deurtjes even open en dicht doet. Ze geniet zichtbaar van dit uitje, wat haar straks een nieuwe bureaustoel oplevert, want ze wordt over twee weken eindelijk 13. En een bord patat met Zweedse balletjes krijgt ze ook. Omdat we er nu eenmaal toch zijn.

Toen ze anderhalf was, was het gedaan met de buggy. We namen het ding wel nog altijd mee, omdat je er zo handig de tassen en jassen in kwijt kon. Want luiers, doekjes, bekers drinken, knuffels en appeltjes moesten nog altijd wel meegesjouwd worden. Maar mijn dochter ging altijd op ontdekkingstocht uit. Alles moest uitgeprobeerd worden en ik was haar altijd kwijt. Meerdere keren stond ik met opkomende paniek en een buggy vol tassen rond te kijken, op zoek naar mijn dochter, die dan vrolijk een praatje aan het maken was met de kassiers, een vriendelijke dame of een hond, terwijl ze schoenen paste, de make-upjes probeerde of een lekker hapje had gevonden om te proeven. Een keer had ze zich zo lang onder een rek verstopt dat ik echt dacht dat ik haar kwijt was. Op het moment dat de paniek de overhand dreigde te nemen, kwam zij stralend onder een kledingrek vandaan en riep: ‘Ik ben gewoon hier!’  En zo ongeveer gaat het nu nog. Zo is ze. Ik heb me er wel druk om gemaakt, want: zo hoort het niet, wat zullen anderen wel niet denken? Ooit, tijdens een feestje, toen mijn zoon een cadeautje uitpakte en hij het eerst rustig moest bekijken voor hij kon besluiten wat hij ervan vond, riepen meerdere mensen: ‘En wat zeg je dan……!’ (Nee, geen vraagteken, het was echt een waarschuwend uitroepteken). Toen voelde ik zoveel weerstand, dat ik het los kon gaan laten, de “zo hoort het”-regels. Kinderen leren met het leven omgaan op hun eigen manier. En daar hoort zeker ook respect en vriendelijkheid bij, maar dan oprecht en niet omdat anderen dat willen.

Des te meer geniet ik nu van mijn bijna 13- jarige dochter die in ‘het ei’ kruipt op de kinderafdeling. Als ze zich helemaal dubbelvouwt, past ze nog net. Tevreden stapt ze eruit. Gelukkig, nog klein genoeg. We stiefelen door naar het restaurant, waar ze een groot bord patat kiest en een ijsje. Omdat het zo leuk is om op de knopjes te drukken, haalt ze voor ons ook een ijsje.  En omdat het zo leuk is om alle borden op de afruimband te zetten, ruimt ze vandaag de tafel af. En omdat het zo leuk is om op het karretje te staan, mag haar vader vandaag duwen. Zo gaat het lekker hard de winkel door. We laden de bureaustoel (met beweegbare rugleuning!) op de kar, tezamen met de andere spullen die we niet nodig hebben, maar wel handig zijn om te gaan betalen. Bij de zelfscan, omdat dat zo leuk is. Als we even later in de auto zitten, geeft ze ons een dikke zoen en een ‘dank je wel’. Vanuit zichzelf, vanuit haar hart.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog.