Leraar met tact kijkt naar zichzelf: 'Gemiste kans, volgende keer meer lef graag!'

16 maart 2013

Zijn Leraren met Lef ook Leraren met Tact? Op de manifestatie van zaterdag 9 maart in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam gingen vijf leraren - allen vertrouwd met het begrip Pedagogische Tact - op de vijfde verdieping op onderzoek. Ze voerden gesprekken met als uitgangspunt: Wat biedt TACT, wat doet LEF? En waar overlappen beide werelden elkaar en – last but not least – wat is het effect op het lerende kind? Dit zijn de ervaringen van Silvie Boekhorst (PO-leraar) en Bas Huijbers (VO-leraar). ‘Om een relatie aan te gaan, om tactvol te handelen, daar is lef voor nodig.'

Op de valreep gaf ik mij op voor de manifestatie Leraren met Lef, vorige week zaterdag in Amsterdam. Ik was laat, omdat ik twijfelde aan mijn kwaliteiten om in gesprek te gaan. Ik volg het traject Pedagogische Tact en mij werd vanuit hetkind.org de vraag gesteld; Is een Leraar met lef ook een Leraar met Tact? Wil je daarover in gesprek met collega-leraren?  Ik voelde me niet helemaal zeker, maar sprak uiteindelijk mijn lef aan om tussen 300 andere leraren mijn 'bijdrage' te leveren.

Na een - ietwat lang en warm - intro van plenaire tafelgesprekken in de Grote Zaal waaierde alle aanwezigen uit naar allerlei stands, hoeken en verdiepingen in het Pakhuis De Zwijger. Wij  - hetkind - hadden drie ronde tafels op de vijfde, de hoogste etage.  En de plek werd goed bezocht. Ik heb leuke gesprekken gevoerd. Er was herkenning, enthousiasme, er kwamen vragen en mensen namene informatie en de Tact-boekjes van het NIVOZ mee. Dus leuk ja, maar wel veilig. Ik kreeg rode wangen, maar werd niet echt uitgedaagd.

Tot de laatste gesprekspartner.

Samen met Bas Huijbers - leraar op IJburg College -  raakte ik in gesprek met een leraar, die zelf als leerling meer buiten het klaslokaal had gezeten dan erbinnen. Hij was twee keer van een school getrapt en stond nu vol overgave (mijn oordeel) voor 15-16 jarige pubers. Toen hij hoorde van onze statement: als leerkracht ontkoppel je niet, je sluit geen leerlingen buiten - voortkomend uit het traject Pedagogische Tact -  raakte hij ietwat van de wijs. Dat kon toch niet, nee dat kon echt niet! Vol overtuiging zei hij:  'Er zijn grenzen én als een leerling daarover heen gaat, dan moet hij dit voelen. Hij moet weten dat hij te ver gegaan is. Ik heb een leerling en die maakt gewoon zijn werk niet en heeft nooit zijn spullen mee. Wat heeft het voor zin dat hij in mijn les zit? Ik stuur hem dan toch echt uit de klas. Anders leert hij het nooit!' 

Bas en ik zeiden hem dat wij hem als leraar niet zouden buitensluiten, waarop hij vroeg: 'Wat zou jij dan doen?'

Daar stond ik met mijn groep 3-4-5 ervaring van een basisschool ergens op het platteland in de kop van Noord Holland. Ik dacht: misschien zou ik een boek pakken uit de kast, hem een vel papier geven en vragen of hij de volgende keer wel voor zijn eigen spullen wil zorgen. Zo blijft hij onderdeel van de groep en woont hij de les bij. Alles is beter dan voor schut gaan, en alleen en doelloos op de gang zitten, toch?

Terwijl ik mijn antwoord aan het overdenken was, werden we door de organisatie vriendelijk, doch dringend verzocht ons weer naar de Grote zaal te begeven, want de minister was in the house. Ons gesprek was abrupt afgebroken. Maar ik was nog lang niet klaar. Er  doken allerlei vragen op in mijn hoofd, zoals:

Hoe voelde jij je als je op de gang werd gestuurd?
Waarom heeft hij zijn spullen niet voor elkaar?
Waarom moet hij zijn spullen bij zich hebben om jouw les te mogen volgen?
Voor wie maakt hij zijn werk, voor jou of voor hem zelf?
Wie is verantwoordelijk voor zijn werk?

...

Ik had dit gesprek nog graag willen voort zetten. Gemiste kans, wat nou minister?

En tot mij zelf: Volgende keer meer lef graag!

Silvie Boekhorst, leraar van OBS de Boet in 't Veld (Noordholland)

Aan de manifestatie leraren met lef deden mee: Eline Stolp, Kim van Haeften, Bas Huijbers en Rob Becker.|
Meer informatie over Leraren met Lef op deze site.