'Laat de wereld altijd jouw speeltuin blijven': kinderen laten spelen

18 mei 2016

Eerder deze week schreven we, bij monde van Arie de Bruin, al over dat het in Amerika soms verwaarlozing wordt genoemd als je je kind zelf de wereld wilt laten ontdekken. Puur toeval was het dat ook Heleen Iordens toen een column schreef over hoe haar dochter van nog geen 2 op haar blote voeten door de tuin banjert, over planken en tegels klimt en de verfpotten uit de schuur haalt. En ja, Heleens eerste reactie is om er wat van te zeggen. Maar er zit een camera tussen haar en haar kind, en dit is wat ze ziet.

Door de lens van mijn camera zie ik:

kleine kindervoetjes. Ze trippelen zich een weg naar buiten, door de openslaande deuren, de tuin in. De troep van de verbouwing is door de lens van mijn camera het mooiste speelterrein dat ik ooit zag. De voetjes banen zich een weg door afgebroken stoeptegels, stukken hout, omgewaaide stoeltjes, bergen aarde en staan dan stil. Er is een plan.

Laarsjes worden met opperste concentratie uitgetrokken, niet lang daarna volgt de maillot. Voor ik pap kan zeggen staan de blote voetjes in de grote berg los gewoelde aarde. Tien kleine vingertjes graven als hondjes, ik vang vreugdekreten op met mijn lens. Tijd gaat voorbij, vogels fluiten, het zonlicht op haar bolle wangen.

Tijd voor iets anders. De voetjes, bloot dit keer, stappen doelbewust naar een stapel planken die rechtop tegen de schuurmuur aan staan. Erachter is precies genoeg ruimte voor het lijf dat aan de kleine voetjes vastzit. Balancerend op stoeptegels is het op dit moment het allerleukste om achter de planken te staan.

Na enkele minuten vervolgt ze haar reis en stapt ze voort naar de schuur. Ze komt terug en zeult met vereende krachten twee grote flessen verf mee in haar armen. Ze lacht. ‘Kijk, mama.’

Ik zie het. Ik zie alles op dit moment.

Het valt me op hoe precies ze weet wat ze wil. Dopjes worden vakkundig opengedraaid en de fles wordt omgekeerd op een houten plankje dat, welk een geluk, zomaar voor haar voeten blijkt te liggen. Ze giet wat verf uit de ene fles op het plankje, zet de fles terug en herhaalt dit ritueel met de andere kleur. Dan komen daar tien kunstenaarsvingertjes om de verf eens even door elkaar te roeren. De gemengde kleuren worden vervolgens met ernstige precisie op haar been gesmeerd. Lange halen. Ik kijk en laat het.

Wanneer ze vervolgens aan haar wang begint, maak ik protesterende geluiden. Verstoord kijkt ze op. Haar eigenwijze blauwe kijkers boren zich in de mijne en ze smeert onverstoorbaar door.

Mijn dochter die volgende maand 2 wordt. Wat ben je mooi.

Laat de wereld altijd jouw speeltuin blijven. Mag ik dan af en toe om een hoekje kijken....?

Heleen Iordens is trainer, deugden-yogadocent, kindercoach en moeder. Daarvoor werkte ze als leerkracht, en voor haar blogs put ze uit die jarenlange onderwijservaring.