'Kinderen vragen van ons te handelen naar wie wij zeggen vandaag te zijn'

17 mei 2015

'Kinderen vragen van ons te handelen naar wie wij zeggen vandaag te zijn.' Moniek van Pelt schrijft over kinderen en de nieuwe tijd. En ze stelt vragen hardop.  Als je mij noch jezelf ziet in het juiste tijdsperspectief, hoe kun je dan weten wat goed is voor mij, wat ik nodig heb? Een kind krijgt al snel een verhaal dat oud is, gebaseerd op ervaringen uit een verleden, een tijd waarin 'holistisch denken' niet zo gewoon was en kinderen moesten leren van nut te zijn voor de maatschappij die streefde naar rijkdom. Een periode ook waarin mensen hun eigen hart in het geheel niet zo goed kenden en dat ook niet verlangden van kinderen. Haar blog: 'Het is geen big deal om jezelf te zijn, het wordt pas lastig als anderen je niet gewoon accepteren zoals je bent.'

Kinderen en de nieuwe tijd. Vele volwassenen breken er hun hoofd over, over hoe dat moet en zal of niet wil gaan. Welke nieuwe tijd? hoor ik de kleine grote mens denken. Gewoon vandaag toch? Ik ken niks anders. Jij wel dan? En wat ken je dan? Mij? Wie ben ik dan?

Als je mij noch jezelf ziet in het juiste tijdsperspectief, hoe kun je dan weten wat goed is voor mij, wat ik nodig heb? Als ik ben, wat jij nodig hebt om ouder te zijn, grootouder, leraar, werkgever of baas, waar blijf ik zelf dan in het geheel?

Geef daar maar eens antwoord op als volwassen mens vanuit je eigen (deels geërfde) projecties. Dan krijgt een kind al snel een verhaal dat oud is, gebaseerd op ervaringen uit een verleden, een tijd waarin 'holistisch denken' niet zo gewoon was en kinderen moesten leren van nut te zijn voor de maatschappij die streefde naar rijkdom. Een periode dus waarin de ontwikkeling van het Zelf niet centraal stond, mensen hun eigen hart in het geheel niet zo goed kenden en dat ook niet verlangden van kinderen. (En daaraan dus ook niet schuldig zijn).

Nu de kwantumfysica als nieuwe wetenschap ons leert dat de wereld is opgebouwd uit verbonden delen en daarmee zichzelf verbindt met spiritualiteit, verbleekt langzaamaan de oude wetenschappelijke gedachte om met de heiligheid van al het leven als zijnde losse delen in strijd te zijn. Religie is lang ingezet als deel van het strijdtoneel. Mensen verlangen meer en meer naar eenheid, naar zichzelf Zijn. Ze zien aan de kinderen dat zij tegenwoordig vaak op een andere manier in het leven staan dan de volwassenen, de ouders en dat wordt al snel vertaald als dat hun kinderen zo bijzonder anders zijn. Een bekend cabaretier draaide het om en vertelde op tv over het ene kind dat zo opviel, want hij had geen ADHD, geen hooggevoelig of XL-begaafdheid, geen autoriteitsprobleem, geen autisme,..eh niks eigenlijk. Hij was hartstikke anders. Prachtige spiegel.

Kinderen kijken met nieuwe ogen. Zij hoeven geen nieuwe gebieden te ontdekken, zij zijn nu de wereld. Iedere generatie wil een kans, de mogelijkheid om zichzelf te zijn in zijn eigen moment. Meer vragen kinderen niet. En dat er momenteel kinderen opstaan die dingen kunnen zien in lichamen die artsen nog nooit gezien hebben, die spelen met energiebollen in de lucht, die tijdsreizen maken alsof het de normaalste zaak van de wereld is komt, omdat het ook de normaalste zaak van de wereld is voor hen vandaag.

Het is geen big deal om jezelf te zijn, het wordt pas lastig als anderen je niet gewoon accepteren zoals je bent, maar het moeten verklaren tegen een al dan niet mechanische wetenschappelijke meetlat. Dit omdat velen nog niet kunnen geloven dat als één mens iets kan, het bereikbaar is voor allemaal, want wij zijn onze eigen grootsheid. Het is van alle tijden, mensen die geboren worden met kwaliteiten die wederom een stukje mens laten zien die nog niet eerder op zo een unieke manier vertoond werden. Je bent er niet meer of minder mens door, gewoon zo mooi anders.

Kinderen vragen van ons te handelen naar wie wij zeggen vandaag te zijn. Zolang we niet met nieuwe ogen kijken, ogen als van een kind, zullen we ons verlangen naar het geheel niet kunnen ervaren en toepassen in het leven en het hen niet kunnen spiegelen. Gewoon Zijn is immers een kunst die je slechts bereikt in samen zijn, in liefdevolle overgave en in gelijkwaardigheid en daarvoor breng je je unieke eigenheid mee. Geen van deze zaken vind je terug in de wedstrijddrang, de uiterlijke vertaling van het anders zijn, al heb je het wel nodig als mens, om het gevecht om in de schijnwerpers te staan ten koste van de ander te ervaren en zo te komen bij gewoon bijzonder Zijn.

(We zijn immers mens om alle kanten van het geheel te ervaren en door de twee uitersten in een verhaal te belichten stap je uit de oude collectieve schuldbeleving en in het midden, in het licht van je eigen weten van samen.)

Het universum weet het zeker, alles komt vanzelf op zijn tijdspootjes terecht.
Wat ze me nog wel toefluistert: het is misschien in deze tijd niet alleen het issue wat we van onze kinderen mogen vragen in zaken als opvoeding en onderwijs, maar ook: Wie vraagt het aan de kinderen?