Kinderen hoeven niet gered...

3 februari 2017

Iets met 'leeuwin' zijn en 'op het nest zitten'. Pedagogische Tact docente Marleen van der Krogt komt - in de rol van moeder - een andere moeder tegen. De ontmoeting wakkert iets in Marleen aan en ze laat haar mening duidelijk horen aan de moeder. Maar ze nuanceert ook: 'natúúrlijk zitten er andere kanten aan dit verhaal.'

Het zijn de ervaringen als ouder, die je diep raken. En ik verzamel ze, mijn eigen ervaringen. Om te leren van mezelf en te relativeren. Om met afstand te kunnen kijken en dan te realiseren dat er natúúrlijk meerdere kanten aan dit verhaal zitten. Het is mijn ervaring, mijn perspectief, mijn kind, mijn emotie, mijn visie. Het verhaal van ‘de vrouw in het gele t-shirt’ zal anders klinken en is er ook één van liefde voor en verbinding met haar eigen kind. Zal ik het een volgende keer anders aanpakken? Wie weet…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zie ik het nou goed? Wie is die vrouw?

Van een afstandje zie ik het gebeuren. Een wildvreemde vrouw, met een groot geel t-shirt aan. Ze staat achter onze dochter, met haar armen wijd gespreid, haar knieën zijn licht gebogen, voorbereid op… tja misschien wel het ergste: een val.

Laat ik dit gebeuren of grijp ik in? Het flitst heel even door me heen. Van binnen voel ik het steken en borrelen. Ik weet zeker dat mijn pupillen groot en zwart zijn, al mijn zintuigen staan op scherp. Ik wil roepen en rennen tegelijk.

Met een zekere en doelgerichte tred stap ik over het hek heen en loop naar de vrouw met het gele t-shirt. 'Mag ik u iets vragen? Bent u van de organisatie of bent u een ouder?' De vrouw blijkt een moeder te zijn, van een ander kind dus. Een kind - ook in een rolstoel - zoals onze dochter.

'Klopt het dat ik u bij mijn dochter zag en dat u haar wilde helpen en beschermen?' De vrouw bevestigt mijn vermoeden, ik heb dat inderdaad goed gezien. 'Dat vind ik niet oké!' De vrouw kijkt me verschrikt aan. Ik herhaal mijn woorden nog een keer, mijn uitroeptekens zijn hoorbaar. 'Ik hielp haar inderdaad, want wat ze deed was echt gevaarlijk. Die hindernis is echt gevaarlijk en straks valt ze nog.'

'Dat vind ik dus niet oké!', zeg ik nog een keer. 'Ik weet namelijk dat ze dit kan. Zonder mij. Anders was ik wel in de buurt geweest. Ze heeft deze hindernisbaan al twintig keer geoefend vandaag en is hier heel vaardig in, ze heeft geen hulp en ondersteuning nodig. Als ik nog geen vertrouwen had in haar kunnen, was ik bij haar in de buurt gebleven. Onze dochter weet precies wat ze kan en waar haar uitdagingen liggen. Trouwens: Wat is er mis met een valpartij?'

De moeder met het gele t-shirt zegt het niet te snappen en mompelt nog iets over 'de volgende keer zal ik het vragen'. Mijn adrenaline peil is hoog, irritatie in mijn lijf. Ik stap weer over het hek en de wheelchair-skill-contest begint. Op zoek naar de meest vaardige rolstoelrijder van Nederland.

Het is niet alleen irritatie realiseer ik me. Het is meer, het zit dieper. Het raakt mijn diepste drijfveer. Vertrouwen… in de groeikracht van mijn kind… in haar kunnen… in haar oplossingen. Vertrouwen in haar als mens.

Alle kinderen hebben recht op hun eigen ontwikkeling, recht op hun risico’s en valpartijen, recht op hun eigen lijf en recht om te zijn wie ze zijn. Kinderen hebben bovenal recht op het vertrouwen van volwassenen. En daar werd ik ten diepste geraakt. Het vertrouwen van volwassenen. Op die skatebaan, met onze dochter temidden van die gevaarlijke hindernissen.

Het leven brengt risico’s met zich mee. Leren leven betekent voor mij: ontwikkelen door vallen en opstaan. Grenzen ervaren, spannende dingen doen, ervaren met al je zintuigen. En hierdoor groeien. Groeien en ervaren met de wetenschap dat een volwassene in de buurt is als je het nodig hebt. De nabijheid van de veilige haven.

Toch willen volwassenen graag kinderen behoeden voor de gevaren van het leven. Zij beperken de ruimte voor kinderen vaak uit angst voor letsel, ongelukken en blauwe plekken. Door het "veilig" maken van de omgeving ontneem je kinderen de kansen om belangrijke ervaringen op te doen en het leven te leren.

Je ontneemt kinderen de kans om te laten zien wat ze kunnen, je ontzegt kinderen het vertrouwen dat ze nodig hebben om verder te kunnen groeien. Volwassenen die vertrouwen hebben in de kracht van kinderen geven ruimte, weten wanneer ze nodig zijn en wanneer zij op afstand kunnen zijn.

Kinderen hoeven niet gered...

Marleen van der Krogt is moeder van drie kinderen (Isa, Tess en Daan), interim-directeur en docente Pedagogische Tact.