'Kijk bij onrustig gedrag van kinderen vooral ook naar de ouders'

20 april 2016

Eerder deze maand schreef Heleen Iordens al een blog waarin ze beschrijft hoe het gedrag van kinderen iets zegt over dat van de ouders. Ze had dat blog nog niet geschreven, of er deed zich een mooie illustratie van voor in haar eigen leven. In het kader van "practice what you preach" bekeek ze zichzelf eens kritisch, en keek vervolgens naar haar twee kinderen.

'Kijk bij onrustig gedrag van kinderen vooral ook naar de ouders'. Het was een stelregel die mijn voormalige school, vanuit een systemisch perspectief, altijd in het achterhoofd hield in de omgang met kinderen.
Waar ik eerder schreef over de onrust (lees ruzietjes en korte lontjes) van mijn eigen kinderen én omdat ik een groot voorstander ben te "practicen wat ik preach", besluit ik bovengenoemde "wetmatigheid" eens aan mijn eigen situatie te toetsen.
Vandaag diende de eerste mogelijkheid zich aan..

Ik besluit het eerste gedeelte van mijn "vrije" dag eens de tijd te nemen om thuis te blijven. Gewoon lekker niks.
Hoewel.. Als ik hier toch ben, dan kan ik natuurlijk net zo goed even onze gehele bovenverdieping schoonmaken.
Ik start met de badkamer, en maak een nieuw sopje voor de rest van de kamers. Terwijl ik de stofzuiger opruim, valt mijn oog op mijn onlangs aangeschafte ramenlapsetje...

Terwijl ik van boven naar beneden loop en mezelf verlies in deze schoonmaakwerkzaamheden, hoor ik ineens niets. En niets kan zomaar verdacht zijn bij een 2 en een 3-jarige..
Ik spoed me naar hun kamer en tref de jongste bij de oudste op schoot aan. Ze zitten op een kussen onder het stapelbed, omringd door een zee van prentenboeken.
Ik verschuil me achter de deur en sla het tafereel gade. Twee lezende meisjes. Ik hoor de oudste aan de jongste dezelfde vragen stellen als die mijn man haar altijd stelt bij het lezen van de boekjes.
De jongste geeft gewillig antwoord.

Ik ben zeker anderhalf uur aan het opruimen/schoonmaken geweest en mijn twee dochters hebben zich anderhalf uur samen, op hun kamer, vermaakt. Geen ruzies, geen korte lontjes, geen ijselijk hoog gegil. Gevoelens van rust, innerlijke ruimte, trots en blijdschap wisselen zich af in mijn lijf. Ik besluit bij deze om bij eventuele toekomstige onrust van mijn kinderen, stil te staan, te ademen en te voelen hoe het met mezelf gaat.

Ooit las ik: 'Wanneer je kinderen krijgt, wandelt je hart voor altijd buiten je lichaam.' Na vandaag kan ik zeggen dat mijn kinderen niet alleen mijn wandelende hart vertegenwoordigen, maar ook de twee spiegels van mijn ziel zijn.

'Kijk naar de kinderen en je weet hoe het met hun ouders is'

Ik geloof het echt.

Heleen Iordens is trainer, deugden-yogadocent, kindercoach en moeder. Daarvoor werkte ze als leerkracht, en voor haar blogs put ze uit die jarenlange onderwijservaring.