'Je bent nu even moeder: Moeder van het Jaar. Omdat je zoveel liefde voor ze hebt'

7 april 2015

Femke Cools - Leraar van het jaar - bracht haar jongste zoon voor het eerst naar school. Hij had er zo'n zin in, en zij was trots. Maar het liep niet zoals ze het zich hadden voorgesteld, want hij moest huilen: 'Ik wil niet mama!' Femke ging direct op zoek naar een oplossing, maar werd verscheurd door haar dubbelrol als moeder en lerares. Haar bijdrage, over streng zijn tegen jezelf en de hoogste titel haalbaar: Moeder van het jaar.  

Vanmorgen was het dan zover: mijn jongste voor het eerst naar school. Hij leek de afgelopen week meters gegroeid, letterlijk en figuurlijk. Zo trots op zijn rugzak en drinkbeker, ik zo trots op hem. En met zijn grote broer rende hij zowat de hele weg naar school, zoveel zin had hij. Hij had ook al een plan: met Kapla spelen. Wat een vent. En ik voelde me vrolijk en blij, want het zou heerlijk zijn. Voor hem, tussen zijn maatjes, en voor mij, in een leeg huis. Stilte, een kop koffie en een goed boek… hemels.

Op school wist hij de weg al goed, want hij heeft kunnen afkijken bij zijn broer. Hup in de kring, lekker even op schoot nog een boekje lezen. Zijn vriendinnetje kwam erbij zitten en was blij dat hij er eindelijk was. Ik was blij dat zíj er was, voor hem. Toen was het tijd om afscheid te nemen. Even dacht ik dat het goed ging: samen hadden ze een boekje op schoot, hij leek te lachen. Maar ik was nog geen twee passen van de kring verwijderd en hij barstte in tranen uit. 'Ik wil niet, mama!'

Ai, direct een knoop in mijn maag. Direct optillen en knuffelen en troosten. Direct zoeken naar een oplossing. Kring van zijn vriendje laten zien, hielp niet. Even binnen wippen bij grote broer om een kus te brengen. En toen maakte ik een fout. Een te begrijpen fout, vanuit moederlijk oogpunt, maar een onprofessionele vanuit leerkracht-oogpunt. Ik liet zijn broer zijn juf vragen of hij even mee mocht naar de kring van zijn broertje, om te helpen wennen. Op het moment dat hij het de juf vroeg, realiseerde ik me dat ik mijn oudste iets had gevraagd wat ik hem niet mag vragen. Het is niet aan hem, om te zorgen dat mijn jongste zijn plekje vindt, dat is aan mijn jongste zelf.

En dit gebeurt me dan toch. Uiteindelijk liet ik hem hard huilend achter in de armen van zijn meester. Ik liep stoer weg. Als een professional. Maar buiten liet ik mijn tranen stromen. Als een ongeruste moeder. Die zich onprofessioneel gedroeg. Stom van me. Leraar van het Jaar: je weet toch zeker wel beter dan dit zo aan te pakken? Wie ben je eigenlijk? Hoe kan dit nou zo?

En ik realiseer me dat ik weer te streng ben voor mijzelf. Ik ben ik. Met al mijn emoties, met al mijn intense betrokkenheid bij het welbevinden van anderen, in de eerste plaats bij dat van mijn kinderen. En het is niet erg. Je bent nu even moeder. Moeder van het Jaar. Omdat je zoveel liefde voor ze hebt.

Femke Cools is Leraar van het jaar en ICT-coördinator op Montessori Nijmegen. Ze blogt over haar onderwijspraktijk op haar site www.juffemke.nl