‘Is welterusten nu al voorbij?’, vroeg de rouwende dochter

29 augustus 2017

Tijdens het lezen van het boek Jong Verlies (over rouwende kinderen serieus nemen), dwalen de gedachten van Martine Huurman af. Ze denkt terug aan de avond waarop haar dochter vroeg 'Is welterusten nu al voorbij?' Er zat een verborgen behoefte achter. 

Ze ligt lekker in haar bed. Het dekbed tot het puntje van haar neus opgetrokken. De blonde haren los uitgespreid over haar kussen. Het weekend is voorbij. Morgen naar school. De start van de week is anders dan anders. Morgenmiddag zal ze meegaan naar de afscheidsdienst van een zeer dierbaar persoon. Als ze in bed ligt pak ik haar vast. ‘Fijn dat je er bent’. Ook de poes komt erbij liggen. Een grote glimlach op haar gezicht.

Na een stilte geef ik haar een kus en loop ik de kamer uit. ‘Is welterusten nu al voorbij?’ Ik draai me om en kijk naar haar. Ze kijkt me aan. Lief, kwetsbaar en zacht. Ik ga weer bij haar op bed zitten.

Dan begint ze met het stellen van vragen. Over de dood. De avondwake waar we zijn geweest heeft een bron aan vragen aangeboord. Vragen die alleen door kinderen gesteld kunnen worden. Puur en recht door zee. Op sommige vragen heb ik een antwoord. Op andere niet. We denken er samen over na. We noemen dingen bij de naam.

Ze wil graag weten wat er gaat gebeuren bij de afscheidsdienst. Ze toont haar medeleven voor de kinderen die hun moeder moeten missen. Ze vertelt wat zij zou willen als ik er niet meer zou zijn. De kinderlijke eenvoud  van haar vragen, maakt dat het gesprek grote diepgang krijgt.

Dan houden we elkaar weer vast. We voelen wat woorden niet uit kunnen drukken. Samen met haar knuffels nestelt ze zich. Ze gaat slapen. Rustig in haar vertrouwde bed. Ik verlaat de kamer.
Als de nacht ook voor mij begint en de stilte de bron opent met volwassen vragen over de dood, voel ik de pijn van het verlies van een van de sterkste en dapperste vrouwen die ik heb mogen leren kennen. De pijn van haar gezin dat nu zonder haar verder moet is immens groot. Mijn gedachten gaan naar hun uit. We zullen er voor hun blijven zijn.

Deze periode laat opnieuw zien dat ook leren omgaan met verlies een belangrijke taak is voor ouders en leerkrachten. Niet alle vragen kunnen beantwoord worden, dat hoeft ook niet, het belangrijkste is dat vragen en verdriet er mogen zijn, in welke vorm dan ook.

‘Rouw is de keerzijde van liefde’ (R. Fiddelaers-Jaspers).

Drs. Martine Huurman is leerkracht geweest, locatiedirecteur, intern begeleider en behandelcoördinator in het speciaal onderwijs voor kinderen met (ernstige) gedragsproblemen. Ze werkt nu vanuit haar eigen organisatie Streep.

Bronnen:

De Rouwende School, Handboek voor Kinderopvang, primair en voortgezet onderwijs en mbo, Riet Fiddelaers- Jaspers

Jong Verlies, rouwende kinderen serieus nemen, Riet Fiddelaers-Jaspers