In een coachingssituatie met opzet een conflict aangaan met een docent-in-opleiding om deze effectief te coachen: Hoe heb ik het kunnen bedenken? Waarom zou ik dit een docent-in-opleiding dat aan willen doen? Het overwinnen van de weerstand gekoppeld aan de conflicten, heeft mij weliswaar gemaakt tot diegene die ik nu ben, maar deze ‘hobbelige weg’ wens ik mijn docenten en/of docenten-in-opleiding niet toe. Ik ben daarom tijdens de voorbereiding van het eerste interview, toen in mij dit realiseerde, abrupt gestopt met dit praktijkonderzoek. Ik wil als opleider mijn docenten NIET coachen op basis van conflict. Dit is niet het type of soort lerarenopleider dat ik wil zijn! Is dit niet te veel rendement denken? Toen ik deze gedachtestap maakte, kon ik niet anders dan direct stoppen met het praktijkonderzoek.

In het huidige onderwijsparadigma is het namelijk de norm dat het positieve benadrukt moet worden en daar sluit ik mij bij aan.

'De essentie van een school is niet leren, maar het lesgeven, het onderwijzen. Een leraar is daarbij niet een inwisselbare hulpbron, die de leerling-consument levert wat die vraagt, maar iemand die, zoals Biesta het zegt, het leren onderbreekt met moeilijke vragen en ongemakkelijke waarheden. Een leraar levert dan niet wat gewenst is, maar wat, bijvoorbeeld in een democratische maatschappij, wenselijk is.'

Uitleg Gert Biesta door Dick van de Wateren in Van twaalf tot achttien (2015).

Als docentbegeleider ga ik ongemakkelijke waarheden en weerstand niet uit de weg, maar als docentenbegeleider belichaam ik het onderwijs.

'De ervaringen die een docent-in-opleiding opdoet in zijn stage in de onderwijspraktijk zijn essentieel voor de pedagogische voorbereiding van de leraren.'

Citaat van Max van Manen uit Weten wat te doen wanneer je niet weet wat te doen (2014).

Een docent-in-opleiding die als voorbeeld een docentenbegeleider treft die coacht op basis van conflict: Wat voor een docent zal deze docent-in-opleiding worden?