‘Ik voel me altijd een beetje raar met twee van die poppen op mijn hand en rare stemmetjes erbij’: een juf en de vreedzame school

21 oktober 2015

Hoewel leerkracht Mascha Groenman zich altijd nogal ongemakkelijk voelt als ze voor de vreedzame school weer met handpoppen in de weer moet, gebeuren er vaak ook mooie dingen. Deze keer maakt Mascha onverwacht kennis met het magisch denken van kinderen. ‘Wat heerlijk om dat als kind te bezitten! Dat is een prachtig iets.’

Bij de ‘vreedzame school’ horen twee handpoppen: Aap en Tijger. Aap en Tijger worden in de kleutergroepen geïntroduceerd en in groep 3 horen ze er ook gezellig bij. Vanaf groep 4 zijn ze verdwenen. Daar was ik als leerkracht van groep 4 in het geheel niet rouwig om, omdat ik me altijd een beetje raar voel met twee van die poppen op mijn hand en rare stemmetjes erbij. Ik kan het ook niet zo goed, wat wel te maken zal maken hebben met dat ongemakkelijke gevoel. Ik heb collega’s die zich daar helemaal in uitleven. Ik heb daar zoveel bewondering voor.

Gisteren was ik weer aan de beurt voor een vreedzameschoolles, nadat ik in mijn vorige les een toneelstukje mocht spelen over een boze buurman, mochten nu Aap en Tijger weer uit de doos en meedoen met de uitleg over de petjes en een ‘win-win oplossing’. Ik hees Aap op mijn rechterhand en Tijger op mijn linker en begon aan een ruzie over een nieuwe glijbaan en wie er dan als eerste mocht glijden. De aandacht werd verlegd van mij naar de handpoppen, de mondjes hingen open, de handjes en voetjes hielden stil en ademloos hadden Aap en Tijger alle aandacht van groep 3. De ruzie werd erger en natuurlijk wisten Aap en Tijger niet hoe ze dit moesten oplossen. Ik stopte het spel en liet de kinderen oplossingen bedenken, terwijl Aap en Tijger zielig naar beneden bungelden: ik vergeet ze altijd van mijn handen af te halen. In tweetallen gingen ze serieus in gesprek over een goede oplossing.

Na een aantal minuten mochten de kinderen de oplossingen aan Aap en Tijger vertellen. Ik liet Aap en Tijger de oplossingen uitspelen. ‘Wie het eerst bij de glijbaan is’ bleek niet de beste: Aap en Tijger botsen tegen elkaar aan en Tijger moest heel hard huilen omdat hij pijn had. De kinderhoofdjes schudden ‘nee’: dat plan werd afgeserveerd. Het tweede plan (tegelijk van de glijbaan), probeerden Aap en Tijger ook meteen uit. Het leek een goed idee, maar omdat ze te dikke billen hadden, bleven ze hangen. Er werd hard gelachen in de kring en de volgende oplossing diende zich aan: 'omstebeurt'! Dat wilden Aap en Tijger wel eens proberen. En warempel: het werkte! Ze gleden 'omstebeurt' naar beneden en hadden veel plezier. Ik zwaaide met Aap op mijn hand even naar een langslopende collega en sloot toen af door de beestjes van mijn handen af te halen en op tafel te leggen. Ik pakte een voorleesboek. Toen zei een van de kinderen: ‘Ik denk dat ze misschien niet echt zijn juf, jij hebt ze op je hand! En jij praat!’ Ik ontkende en zag de twijfel in haar ogen. En ik genoot van haar magisch denken. Wat heerlijk om dat als kind te bezitten! Dat is een prachtig iets. Ik borg Aap en Tijger op met een tevreden gevoel. De volgende keer zal ik me iets minder ongemakkelijk voelen.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-NOS en dyslexie heeft en de jongste hoog-/meerbegaafd is. Dit is haar eigen blog.