‘Ik begrijp je helemaal’ zeg ik. Je kijkt me verbaasd aan.

5 augustus 2017

COLUMN - 'Niet alleen je ogen huilen. Je hele lichaam huilt.' Het meisje zit helemaal alleen te huilen als VO-lerares Neomi Lotte op haar afstapt. Neomi kent haar niet en gaat met haar praten. Het meisje is niet gelukkig op school, en blijft steeds vaker thuis. Neomi draagt een oplossing aan en het meisje kijkt verbaasd... 

Met betraande ogen zit je in de aula. Alleen. De conciërge hoor ik bemoedigende woorden naar je uitspreken. Ik ken je niet. Je zit nog niet zo lang bij ons op school en ik geef geen les aan jouw klas. Mijn ogen zoeken de jouwe en ik loop naar je toe. Ik ga naast je zitten en vraag wat jou zo intens verdrietig maakt. Je barst in snikken uit.

‘Wil je misschien even ergens samen rustig praten?’ vraag ik je. Niet alleen je ogen huilen. Je hele lichaam huilt. Met schokkende schouders stem je in. Tijd om mezelf voor te stellen geef je me niet, want als we een plekje hebben gevonden begin je meteen te ratelen.

‘Nou, weet u mevrouw, ik heb het gewoon helemaal niet naar mijn zin hier! Ik kan met niemand opschieten en de leraren zijn altijd boos op mij. Ze zeggen dat ik niet oplet en altijd maar zit te praten. En ik krijg problemen, omdat ik zo vaak afwezig ben. Vinden ze het gek dat ik niet naar school toe wil?!’

Jouw woorden raken me. Ik heb de visie dat ieder kind een fijne schooltijd moet kunnen hebben, dus ik wil maar al te graag achterhalen waar je gevoel vandaan komt en hoe ik je zou kunnen helpen. Na wat  doorvragen kom ik erachter dat je bij ons op school terecht bent gekomen, omdat je – zo zeg jij zelf – op je vorige school niet goed je best hebt gedaan en je daarom naar een niveau lager moest. Je snikt: ‘Maar ik wil helemaal niet een niveau lager doen! Ik voel me hier niet thuis en de lessen zijn veel te makkelijk voor me. Daarom kom ik niet naar school.’

Ah. Volgens mij hebben we het probleem boven water: je verveelt je tijdens de lessen. Ik vraag je wat je tijdens dit schooljaar het allerliefst zou willen bereiken. Het liefst wil je terug naar je oude school en je zegt, nog altijd snikkend, er spijt van te hebben dat je niet je best hebt gedaan om op dat niveau te blijven, want je hebt eigenlijk best wel toekomstplannen.

Erachter komen dat de consequenties van je keuzes toch best vervelend zijn, ja dat doet even pijn. Maar weet je, het is nooit te laat om een nieuwe keuze te maken…

‘Ik begrijp je helemaal’ zeg ik je. Je kijkt me verbaasd aan.

‘Maar u bent toch leraar geworden? Nou dan heeft u toch minimaal havo gedaan?’

‘Dat klopt inderdaad. En ik was net zo’n boefje als jij dat geen zin had in school. Ik ben er ook met een omweg gekomen.’

Ik vertel dat als je iets écht heel graag wilt, je er alles voor zult doen om dat voor elkaar te krijgen. Je luistert aandachtig. ‘Dus, hoe ga jij ervoor zorgen dat je weer een niveau hoger komt? Want met thuisblijven denk ik niet dat je je doel gaat bereiken.’

Je gezicht klaart op: ‘Mevrouw, u heeft helemaal gelijk. Dit had ik echt even nodig!’ Ik steek mijn hand uit, glimlach en geef je een knipoog: ‘Ik ben juf Lotte, trouwens.’

Nu kom je iedere dag naar school en soms roep je naar me: ‘Juf, ik ben er hoor!’ en geef je me een dikke vette knipoog. Heerlijk.

Neomi Lotte is docent Nederlands op het Oranje Nassau College in Zoetermeer.